O corporativismo

O corporativismo é un mal endémico que padecemos a maioría dos profesionais españois, e os xuíces non son unha excepción. As súas sentenzas están para acatarse, pero non existe ningunha posibilidade de que, en nome da liberdade de expresión, os xornalistas teñamos que compartilas. A crítica razoable ha de ser nosa norma, senón o estado de dereito sofre un grave quebranto, xa que os que nos dedicamos a este oficio de escribir perdemos o dereito a defender o que entendemos é mais ético.

Esta reflexión vén a conto dunha noticia que publicamos en Galicia Press sobre a decisión do Consello Xeral do Poder Xudicial de dar a razón á xuíza estrela Pilar Lara, a cal enviou a un prestixioso despacho de avogados da Coruña á policía xudicial ou se o prefiren, á aduaneira, facer un rexistro que agora, ás súas señorías do Poder Xudicial parécelles pertinente.

Hai uns días o Tribunal Supremo emitía unha sentenza que quitaba a razón á citada xuíza por uns agasallos do Nadal que a ela parecéronlle sospeitosos de delito. A contundencia con que se pronunciou o Alto Tribunal, non deixaba lugar a dúbidas sobre que a decisión da citada Xuíza era manifestamente inxusta.

Varias empresas e cargos públicos do noso país están a ser investigados por esta maxistrada que como sucedera no seu día co ex Xuíz Garzón ou a inesquecible Xuíza Alaya en Sevilla ocuparon, día si e día tamén, os titulares dos diarios, o cal nos fai sospeitar de que todos eles gozan, véndose retratados ante a opinión pública como adaíles da Xustiza, algo que ao noso CGPJ parece terlle á expectativa.

Aínda recordo como a outro Xuíz chamado Julio Solaz, agora na Audiencia de Barcelona, lle encomendaran  que investigase a xigantesca fraude do Palau da Música. Pasou dous anos 'tocándose o birrete', e acusou a varios dos seus compañeiros de acosalo porque se desesperaban coa súa lentitude e por non ter recibido a testemuñas esenciais que logo se demostraron ante o Fiscal como fundamentais. 

Naquel entón o Consello Xeral dos Xuíces abriulles un expediente a eses xuíces críticos e así apagou "repentinamente" unhas críticas máis que xustificadas. Outros viñeron cando Solanz foi facer xustiza a esa Audiencia Provincial mentres se coñecía que formaba parte dunha lista de xuíces a favor da independencia que aínda non foron chamados a capítulo. Os recentemente chegados traballaron moito e acabaron un traballo que se demostrou requiría présa e eficiencia. Hoxe podemos ler as 'tropelías' que se cometeron na centenaria institución musical catalá que acabará cunha sentenza que, dada a idade dos principais acusados non terá a eficacia que todos desexamos polo tempo que durou a instrución. Naturalmente o Consello Xeral non recoñeceu a estas alturas que se equivocou gravemente, pero así foi.

Un Xuíz non é Deus na terra, senón un home xusto que serve á sociedade. O seu traballo é moi difícil e solitario. Está mal pago e ten poucos medios materiais, pero iso non quere dicir que as súas decisións sexan sempre as correctas. Á Xuíza Lara hai que deixala traballar, pero tamén esixirlle rigor e, sobre todo, respecto ao resto dos profesionais da Xustiza. Por exemplo a uns avogados que están a cumprir escrupulosamente co seu traballo e pretenden que os seus defendidos gocen do beneficio da dúbida, porque ante a lei, ninguén é culpable ata que se demostra esa culpabilidade. Os despachos profesionais do mesmo xeito que o dos xuíces merécense un respecto á intimidade. 

Polo demais, dilatar as instrucións, ou levar por exemplo un camión con documentos que non vas poder ler durante toda a túa vida xudicial, non é Xustiza, ou polo menos a este xornalista non llo parece.

Amparar actuacións moi discutibles soa a presunto corporativismo, e o goberno dos xuíces non debe defender soa a independencia do labor dos seus compañeiros e compañeiras senón a de todos os estamentos da Xustiza. Con todos os meus respectos, non comparto a súa decisión sobre o asunto que nos ocupa, e espero que a Xuíz Pilar de Lara sexa a partir de agora mais discreta e eficiente, e sobre todo, que non conceda todas "as súas exclusivas" a unha soa xornalista de cámara dun prestixioso medio cando esas "primicias" corresponden á fase de instrución na que a discreción é fundamental para que os acusados, que non culpables, teñan unha defensa xusta.