C'est la vie!

Asómbrome vendo que a pelexa de Podemos é seguida con vehemencia machacante nas televisións 'progres', coma se fose 'a última batalla' de C. S. Lewis ou sexa, a crónica do fin do mundo de Narnia. Mentres, o PP observa as imaxes con 'sospeitosa calma', sabendo que do seu Congreso falan só ben os medios que controla a Vicepresidenta Soraya, que son os que teñen a audiencia millonaria, ou sexa: a do prime time. Sobre as redes sociais ninguén opina porque todos sabemos que, nelas, os 'podemitas' teñen vantaxe porque as saben manexar mellor que ninguén, aínda que esta vez, poden saír trasquilados se se lean os dous bandos a 'mamporros dialécticos'.

A saña coa que Monedero, un bolivariano 'camisa vermella', tratou as opinións do crecido Errejón, acusándoo precisamente de comportarse como un chavista ambicioso, chama a atención, precisamente porque o seu papel, o de Juan Carlos Monedero, nos bos tempos de Chaves el andaba metido en apaixonados asesoramentos que agora, no medio da disputa precongresual, quixese poder endosarllos en exclusiva ao mellor rival que nunca se atopou Pablo Iglesias dentro da formación morada.

O mundo camiña ao revés e se de Vistalegre saen dous Podemos, este país darase conta de que perdeu o tempo durante case dúas lexislaturas, e que a fotocopia de Syriza, non era tal, xa que España parécese a Grecia, pero non tanto. Que curioso! Que a Rajoy precisamente agora lle montaran unha chamada de quince minutos con Donald Trump nun momento no que poucos queren ter este tolo como amigo polo rexeitamento popular que produce en máis de medio mundo. Estamos ante outra nova foto como a das Azores pregúntanse os socialistas, mentres se fregan as mans?

Se iso é así, ao presidente español váiselle a caer o pouco pelo que queda na coronilla, porque moito me temo que a este presidente norteamericano non o queren nin os votantes do partido popular. Dá medo e sobre todo preocupa ás grandes fortunas, ás que a inestabilidade sempre lles ocasiona unha repentina dor no costado esquerdo, que é, precisamente, onde antes levaba o peto da carteira que non o corazón, que os moi ricos din que non o teñen.

Curioso fin de semana con dous congresos antagónicos no que os que as prometían máis felices agora andan tirándose os trastes á cabeza, mentres que os que non sabían se ían seguir no poder, gozan dun acougo case insultante. C'est la vie!