A pasada fin de semana a socialdemocracia galega (PSdeG-PSOE) celebrou unhas primarias cuxo resultado supuxo o enésimo cambio de liderado, feito que marcará tanto a súa traxectoria inmediata como a súa futura posición no escenario político galego.
Estas primarias viñeron, por outra banda, a confirmar que, tal e como subliñaba en un artigo anterior en leste mesmo medio, este partido non é quen de saírse do seu labirinto cainita. Un labirinto construído en base a lecturas políticas, e ambicións persoais, máis propias de pilotos de coches de carreiras que de estrategas dun partido político. Así, identifican os malos resultados políticos -como, por caso, foron os das últimas eleccións autonómicas que colocaron ao PSdeG-PSOE como a terceira forza parlamentaria- coa mala condución, polo que as lecturas políticas que se fan das derrotas electorais é que estas son sempre responsabilidade do candidato electoral que, como piloto, non soubo conducir ao seu partido a un vitoria para a que parecía predestinado.
Deste tipo de análise derivase unha conclusión aparentemente lóxica: para gañar a seguinte carreira hai que cambiar de piloto e, por suposto, tamén de equipo. En ningún momento as elites dese partido formúlanse a posibilidade de que esta análise sexa equivocado e que o fallo non estea tanto no piloto como no coche porque non está en condicións de gañar a carreira. Que o PSdeG-PSOE non está debidamente preparado para gañar unhas eleccións autonómicas como, por caso, parece confirmar a evidencia de que despois de 12 convocatorias electorais o PSdeG-PSOE só una (1) alcanzou a Presidencia da Xunta de Galicia pola vía electoral, por certo e en coalición, a pesar dos continuos cambios de candidato (11). Que ademais poida que una das razóns, que non a única, sexa ese cambio continuo de dirección, esa querenza polas loitas cainitas que tanto deterioran a súa imaxe.
Evidencia empírica que, por caso, tiraría por terra os argumentos que utilizaron o señor Formoso e os seus apoios para desprazar ao señor Caballero da secretaria xeral. A historia desta organización parece confirmar que os fallos non están tanto nos pilotos canto no partido político (PSdeG-PSOE) que mentres é quen de convencer aos galegos e galegas de ser moi capaz de gobernar concellos e deputacións non o consegue cando se trata de gobernar Galicia.
A lectura resulta así mais política: os galegos non ven ao PSdeG-PSOE como un partido galego soberano e sólido como si ven, por caso, ao BNG e mesmo ao PPdeG, aínda que neste caso o seu esmagador dominio político ten ademais outras explicacións que xa expuxemos nestas liñas.
Como sucede sempre o tempo dá e quita razóns. El mostraranos se o enésimo cambio de liderado serve esta vez tanto para que o PSdeG-PSOE sitúese mellor na pole position canto para ter maiores posibilidades de gañar a carreira, por caso, na próxima cita electoral (2023). As experiencias non permiten ser moi optimistas senón todo o contrario, pois como xa dicía antes: 11 candidatos e 1 soa vitoria.
A nivel político a imaxe que se albisca logo destas primarias é a dunha organización menos PSdeG e máis PSOE, máis localista que soberanista e tamén máis proclive a chegar a acordos, cando menos parlamentarios, co PPdeG. Neste marco para ver que piloto, e que equipo directivo, é quen de en a próxima carreira conducir este coche á vitoria.
Escribe o teu comentario