Os peixes do rio beben e beben…nós non

Non me creo que a día 30 de Novembro non haxa nin un só falecido en Vietnam, e moito menos durante a semana anterior á que vivimos. Sei que as súas medias de prevención para entrar no país son especialmente duras, pero claro, un virus é un virus e esta clase de comunismo leninista non é a mellor maneira de compararse por moitas vantaxes que os seus dirixentes queiran facernos ver.

Aquí, como sempre, seguimos marcándonos un chotis coa pandemia, e as nosas estatísticas son as únicas en Europa que non dan datos na fin de semana e iso que temos o maior número de opinadores expertos de todas as televisións europeas, que cada día contribúen xunto aos nosos políticos para xerar a maior desconfianza sobre o noso futuro e ultimamente ata na distribución das tan esperadas vacinas. A ver se acaba este sen vivir e comezamos a recuperar a nosa saúde mental tan ligada ao sufrimento dos nosos maiores e ao seu tráxico desenlace.

Mentres tanto, os orzamentos, o lado económico do coronavirus, seguen o seu curso adornados de lavados de cerebro mediáticos, como o que o Director da lume vivo na Sexta ofreceu vergonzantemente neste último día do mes de Novembro ao caradura que dirixe Podemos, quen con singular desvergoña púxose as botas xustificando as bondades de Bildu e ademais presumindo de orixe familiar, cando case todos xa sabemos de que “caste vénlle ao galgo”. Foi esta vez, un espectáculo televisivo, na miña serena opinión verdadeiramente lamentable, sobre todo cando despois noutra canle o mentireiro Moedeiro adornou os seus comentarios cargando contra Felipe González por permitir a corrupción de Pujol, mentres o histórico dirixente catalán facía oídos xordos das accións do Gal. Supoño que algún día Juan Carlos será tan sincero como para contarnos as súas verdadeiras andanzas na Venezuela de Chávez, como a min xa mas contaron honrados intelectuais daquel país, das que ninguén quere investigar seriamente, especialmente Bambi Zapatero e os seus amigos e correlixionarios: os Ministros Marlaska e Ábalos.

Polo demais, vénsenos encima o Nadal. E nin o Goberno nin a oposición póñense de acordo sobre cantos podemos reunirnos na nosa casa. Miren, eu como só son xornalista con cincuenta anos de curriculum vou dar a miña opinión. Fágano co amor pola súa familia o que o seu agarimo dítelles. Estou seguro que Vds. coidásena como ninguén. Tamén teño a certeza que todos os que veñan tentarán protexer aos que agora dicimos os novos xornalistas, as burbullas familiares. Os nenos e os avós daranlles forza para lembrar aos que se nos foron, e unhas e uns coidarémonos moito os uns ás outras e viceversa. Non teñan medo, protéxenos o milagre do Nadal.

Aos que son máis de esquecer as normas, lémbrolles que en Nadal, os que beben e beben e volven beber son, como di a popular panxoliña, os peixes do rio. Vds. e eu, cunha copita chéganos para despedir unhas Festas que lembraremos sempre…Especialmente, porque seguimos vivos, e ademais celebrándoo en familia.