Uns días atrás asistimos en España a un espectáculo político inaudito, aínda que xa nada nos debería sorprender cando se trata do funcionamento e comportamento dos partidos políticos, moi en particular cando se trata dos partidos das dereitas.

En liña co que vimos denunciando reiteradamente nas páxinas deste diario unha das máis altas instancias do poder xudicial español (Tribunal Supremo: órgano xurisdicional superior en todas as ordes excepto o constitucional: art. 123.1. C.E.) confirmaba a sentenza dunha instancia inferior (Audiencia Nacional) sobre a existencia dunha caixa B no financiamento do Partido Popular (PP)m que vén sendo o mesmo que confirmar o seu financiamento ilegal e o seu sistémica corrupción. Ata aquí nada ilóxico nunha democracia aínda que se podía debater sobre a benevolencia da sentenza dada a dimensión e extensión do delito.

O inaudito veu a continuación, cando os/as máis altos/as dirixentes/as deste partido (PP), como por caso Mariano Rajoy, ofreceron a súa interpretación da sentenza: "a decisión do Supremo constitúe unha reparación moral fronte a moción de censura...non se pode falar de culpabilidade do PP sobre a caixa B xa que non foi axuizado por iso". Entre paréntese, deberíanos preocupar moito que políticos deste perfil poidan chegar a ocupar cargos tan relevantes como a xefatura do goberno. Políticos que senten gratificados por que o Tribunal Supremo condena ao seu partido (PP) "exclusivamente" por lucrarse das operacións da trama Gurtel, nunha investigación que segue en curso, polo que pode dar paso a novos procesos e novas condenas individuais e colectivas. Alucinante, moito máis cando ese partido ten outras causas pendentes como pasa co Caso Kitchen.

Unha interpretación tal que se viu acompañada dunha agresiva campaña mediática a cargo dos medios que son altofalantes destas dereitas a favor de tal interpretación da sentenza. Así A Razón afirmaba categórico que "O Supremo desmonta a moción". Non quedou atrás El Mundo para quen "O supremo rexeita os parágrafos que motivaron a moción contra Rajoy". Menos categórica pero igual de tendenciosa resultou a información por parte de ABC: "O Supremo ve arbitraria a alusión á caixa B que provocou a moción de censura". Pero para fineza La Voz de Galicia quen recollía en páxinas interiores que "Rajoy ve na sentenza do caso Gurtel unha reparación moral da súa destitución". Polo que parece estes medios aínda non asimilaron os resultados da moción de censura, á vez que tentan desnaturalizar o sentido real dunha sentenza do Tribunal Supremo que confirma unha sentenza da Audiencia Nacional que condenara a un partido (PP) por corrupción.

Agresividade que trasladaron a un sector do poder xudicial. Un maxistrado da Audiencia Nacional se vi impelido a pedir amparo ao Consello Xeral do Poder Xudicial diante da campaña de prensa contra el dirixida polos medios da capital citados anteriormente. Unha campaña coa que tentan "convertelo en chibo expiatorio sobre o que elaborar un relato interesado da moción de censura que lle custou a Presidencia a Mariano Rajoy". Velaí a auténtica cara das dereitas españolas e os seus altofalantes.

En artigos anteriores expresaba a miña opinión de que feitos desta natureza, de tal gravidade democrática, debían ser suficientes para que o poder xudicial español procedese á disolución de partidos políticos e organizacións que teñen a corrupción como alimento (Arts. 6 e 22.2 da Constitución Española). Unha acción de hixiene democrática que se debe acompañar dunha mobilización da sociedade civil en repudio de todo tipo de organizacións e dirixentes corruptos, tal como por caso sucede noutros países europeos como Dinamarca, líder na loita contra a corrupción.

Mentres isto non suceda seremos unha democracia en precario. Unha nación de nacións na que a corrupción sistémica afoga a convivencia pacífica, frea a democracia, impide o crecemento sostido e dispara a desigualdade.