O Rei Juan Carlos e o expresidente Jordi Pujol, un final triste

Estamos en tempo de celebracións e xuízos, dúas caras da mesma moeda, con desencontros e matices. As dúas situacións teñen defensores e detractores, como debe ser. Aínda que nos casos que nos ocupan faría falta tres cousas, como mínimo: xenerosidade, altura de miras e comprensión. Estamos a falar de dúas persoas: o Rei Emérito, Juan Carlos, e Jordi Pujol, expresidente da Generalitat de Catalunya, por situacións diferentes, cun denominador común, que é o da idade. Ao primeiro fáltanlle dous meses para cumprir 88 anos e o expresidente ten xa 95. Dúas idades complicadas nas que a saúde e os problemas fixeron madeixa no seu aspecto físico, mesmo neurolóxico. A vellez non perdoa e a saúde hai tempo que fraquea. Dicía Platón que “teme á vellez, pois nunca vén soa”.

O próximo día 22, é dicir, o vindeiro sábado (os actos oficiais no Congreso terán lugar o día anterior), celébrase o 50 aniversario da monarquía en España. Unha celebración especial que estará marcada pola ausencia do Rei Juan Carlos no hemiciclo. Non foi convidado e, ademais, coincide coa presentación do seu libro de memorias, que non gustou nada ao Rei Felipe VI, o seu fillo, cuxas relacións están como o tempo. Para tranquilizar as cousas, a familia real ten prevista unha comida familiar á que foi convidado, sen ter resposta, que se saiba, até agora. O rei, exiliado en Abu Dabi, non ten boa saúde; as imaxes dino todo. A vida estáselle escapando a pasos axigantados! Claro que, coa idade que ten, era previsible. Si, pero non nestas condicións, pois o diñeiro non chea a soidade e o desprezo que moitos españois lle dedican.

No outro lado, Jordi Pujol, 95 anos, o home que máis poder tivo en Catalunya na súa etapa de presidente da Generalitat de Catalunya e con moita influencia en Madrid, cos distintos gobernos da época. Agora, na súa vellez, a pouca ética e o descaro dos seus fillos, que se fixeron millonarios por “ser máis intelixentes” que o resto das mortais grazas ao cargo do seu pai, que souberon aproveitar con demasiada facilidade. Agora, despois de 10 anos de instrución, o vindeiro luns día 24 deste mes iníciase o xuízo, no que está chamado a declarar o expresidente Pujol, cuxa saúde se foi deteriorando moi rapidamente. O sábado foi ingresado nunha clínica que está diante mesmo da súa casa (Pujol compatibiliza a sanidade pública e privada), onde aínda continúa sendo tratado. Os forenses dixeron que non está en condicións de ir a Madrid e declarar. A pesar diso, para demostrar que non é “unha treta”, comparecerá telemáticamente para que vexan que é verdade. A imaxe do Pujol actual dio todo. Seguro que, nas condicións de saúde e de idade en que se atopa, non vai declarar; só serán unhas palabras para que todo o mundo vexa que non está ben. Outra cousa moi distinta son os seus fillos, que terán que declarar neste xuízo que durará até metade do próximo ano, cuxo interese está garantido. A imaxe da familia quedou tocada e borra a xestión do seu pai, o expresidente Pujol.

O Rei Juan Carlos e o expresidente da Generalitat de Catalunya, dúas persoas maiores que, na súa vellez, viron como todo o que fixeron ben nos seus anos anteriores agora quedou embazado por situacións que nunca deberon haber producido. O Rei, polos seus descoidos no económico e no persoal, que unha persoa con responsabilidade non debe cometer. O expresidente, por “deixar” que a súa familia se beneficiase do seu cargo e poder, cunha desvergoña e avaricia fóra do común. Un exemplo que non é digno dun gobernante dun país democrático.

O Rei Juan Carlos e o expresidente Pujol, dous personaxes que están a ser cuestionados por unhas actuacións pouco éticas, desafortunadas. Agora ben, esa situación ten que tapar o seu legado en España, o Rei, e o de Pujol nunha Catalunya que transformou? Os dous fixeron posible moitas cousas que non poden ser esquecidas. A historia recoñeceralles o seu traballo cando pasen anos. Agora, os dous son maiores, enfermos e teñen dereito a morrer dignamente: Pujol no seu Catalunya, á que axudou a prosperar, e Juan Carlos a morrer en España, o lugar é o de menos. Hai que ser xenerosos e non vingativos. Dicía o escritor e filósofo Michel de Montaigne que “As engurras do espírito fannos máis vellos que as da cara”. Juan Carlos e Jordi Pujol, un final de vida triste.