O vaso de auga derramada

Manuel Fernando González Iglesias

Reuníronse na Moncloa. Estaban todos, menos Pablo Iglesias que se borrou da mesma por unha imaxinaria amigdalite, da que se recuperou ao día seguinte con aspecto fresco e riseiro, como o dun neno que acaba de cometer unha travesura, e sabe que ninguén lle vai a rifar. Á delegación catalá recibírona como á comitiva presidencial dun país da nosa contorna con poder e presenza na escena internacional. O valido Redondo montou unha escenificación de película e non resolveron nada, como era de esperar. A portavoz Montero xa nos dixo, con todo o morro cara a adiante que todo vai para longo e moi amodo. Foder, que lince!.


Vasodeagua




Cando volvemos á crúa realidade do día a día, o teito de gasto aprobouse no Congreso e ese foi o botín que recolleu o PSOE como pago a tanta delicadeza e esforzos políticos e protocolarios. Para a oposición, liderada polo PP, Vox e Cidadáns foi unha xornada de indignación e viaxe ao pasado en busca da folla de roteiro da crispación e a vía xudicial.


Dentro do sal, dous interlocutores con ganas de prórroga do procés un e de salvar os orzamentos do Reino o outro, mirándose con desconfianza aos ollos en busca de rememorar  a mecánica do vello conflito norirlandés resolvido historicamente polo chamado Acordo de Venres Santo tamén chamado Acordo de Belfast, que, como media Europa sabe, foi asinado en Belfast, Irlanda do Norte, o Venres Santo de 1998 (10 de abril) polos gobernos británico e irlandés tras duras negociacións con relatores incluídos, esa figura que os independentistas cataláns han posto outra vez de moda.


Foi o último e gran homenaxe a un President Torra que sabe que as eleccións tocan en outubro e aí acábase o seu papel e a unha Esquerra Republicana que se anda con tento para que non lle rouben a vitoria neses comicios pero que ten que comezar xa a soltar lastre con pactos de Estado se quere chegar a algunha parte. Para Sánchez  o inquilino da Moncloa, todo é fingimiento e para a pobre España un grolo moi amargo para o seu orgullo e/ou dignidade nacional.



A Delegación catalá sabía que este era o día de Quim Torra, ata o Vicepresidente Aragonés fixo ben o seu papel, aínda que o doese na alma ter que representalo. Ninguén se descompuxo, ata que sentaron ambas as partes e comezou a explicarse o President. Entón, no fervor dos diálogos, tan opostos pero esperados, Elsa Artadi unha das homes de palla de Puigdemont na reunión, a menos importante, dió a nota poñendo nervioso a un Torra que, sendo o gran mordomo do ex President non entendía como a filla intelectual de Mais-Colell pretendíalle roubar o sitio, cando ninguén desde Waterloo avisáralle de semellante interpretación. Ao final, se derramou o vaso que tiña o político de Blanes á beira e nese momento todos entenderon quedaba escrito o epitafio da famosa mesa do diálogo “durará ata que o fuxido de Xirona interéselle”.Conclusión de que a política é demasiado seria para deixala en mans dos políticos.


Sen comentarios

Escribe o teu comentario




He leído y acepto la política de privacidad

No está permitido verter comentarios contrarios a la ley o injuriantes. Nos reservamos el derecho a eliminar los comentarios que consideremos fuera de tema.

Máis opinión
Opinadores

Galiciapress
Praza da Quintana, 3; 15704 Santiago de Compostela
Tlf (34)678803735

redaccion@galiciapress.es o direccion@galiciapress.es
RESERVADOS TODOS OS DEREITOS. EDITADO POR POMBA PRESS,S.L.
Aviso legal - Política de Cookies - Política de Privacidade - Configuración de cookies - Consello editorial - Publicidade
Powered by Bigpress
CLABE