Reuníronse na Moncloa. Estaban todos, menos Pablo Iglesias que se borrou da mesma por unha imaxinaria amigdalite, da que se recuperou ao día seguinte con aspecto fresco e riseiro, como o dun neno que acaba de cometer unha travesura, e sabe que ninguén lle vai a rifar. Á delegación catalá recibírona como á comitiva presidencial dun país da nosa contorna con poder e presenza na escena internacional. O valido Redondo montou unha escenificación de película e non resolveron nada, como era de esperar. A portavoz Montero xa nos dixo, con todo o morro cara a adiante que todo vai para longo e moi amodo. Foder, que lince!.
Cando volvemos á crúa realidade do día a día, o teito de gasto aprobouse no Congreso e ese foi o botín que recolleu o PSOE como pago a tanta delicadeza e esforzos políticos e protocolarios. Para a oposición, liderada polo PP, Vox e Cidadáns foi unha xornada de indignación e viaxe ao pasado en busca da folla de roteiro da crispación e a vía xudicial.
Dentro do sal, dous interlocutores con ganas de prórroga do procés un e de salvar os orzamentos do Reino o outro, mirándose con desconfianza aos ollos en busca de rememorar a mecánica do vello conflito norirlandés resolvido historicamente polo chamado Acordo de Venres Santo tamén chamado Acordo de Belfast, que, como media Europa sabe, foi asinado en Belfast, Irlanda do Norte, o Venres Santo de 1998 (10 de abril) polos gobernos británico e irlandés tras duras negociacións con relatores incluídos, esa figura que os independentistas cataláns han posto outra vez de moda.
Foi o último e gran homenaxe a un President Torra que sabe que as eleccións tocan en outubro e aí acábase o seu papel e a unha Esquerra Republicana que se anda con tento para que non lle rouben a vitoria neses comicios pero que ten que comezar xa a soltar lastre con pactos de Estado se quere chegar a algunha parte. Para Sánchez o inquilino da Moncloa, todo é fingimiento e para a pobre España un grolo moi amargo para o seu orgullo e/ou dignidade nacional.
A Delegación catalá sabía que este era o día de Quim Torra, ata o Vicepresidente Aragonés fixo ben o seu papel, aínda que o doese na alma ter que representalo. Ninguén se descompuxo, ata que sentaron ambas as partes e comezou a explicarse o President. Entón, no fervor dos diálogos, tan opostos pero esperados, Elsa Artadi unha das homes de palla de Puigdemont na reunión, a menos importante, dió a nota poñendo nervioso a un Torra que, sendo o gran mordomo do ex President non entendía como a filla intelectual de Mais-Colell pretendíalle roubar o sitio, cando ninguén desde Waterloo avisáralle de semellante interpretación. Ao final, se derramou o vaso que tiña o político de Blanes á beira e nese momento todos entenderon quedaba escrito o epitafio da famosa mesa do diálogo “durará ata que o fuxido de Xirona interéselle”.Conclusión de que a política é demasiado seria para deixala en mans dos políticos.
Escribe o teu comentario