Tras o anuncio por parte da Presidenta Batet de que as súas Señorías entrarán en Debate de investidura o próximo 23 de xullo, os xornalistas e a larguísima lista de opinadores oficiais do Reino puxémonos a especular case ao instante polo significado real do porqué sanchista da elección precisamente nesta data; e a conclusión foi practicamente unánime nese Madrid do que lle escribiamos onte, escenario culpable de tanta gresca.

Escandalazo e certeza de que Pedro Sánchez non sairá investido e que, humillado e victimista o próximo 25 de Julio -festividade de Santiago Apóstolo, patrón das Españas, e ao berro de Santiago e vota España!- levaranos de novo ás urnas na segunda semana de novembro, coa sa intención de que o PSOE alcance os 150 deputados que lle dan as enquisas, mentres que Podemos, Cidadáns e Vox empeoran os seus resultados como consecuencia da súa intransixencia pactista.

O presidente do Goberno Pedro Sánchez intervén durante a sesión de control ao Goberno

Para entendernos: a Don Pedro sóalle no oído bo, de novo, a "canción triste do bipartidismo" e quere que, si ou si, esta versión actualizada encabece a lista dos corenta principais, como xa nos contou Rajoy fai unhas datas, cando lle pediu publicamente a Cidadáns que se abstivese.

E se así o intúen o pai do "non é non" e o seu amigo galego, a Señora Montero tamén di o mesmo en Twitter, sen engadirlle, loxicamente, a parte mala que afecta á súa formación sobre os resultados electorais a posteriori que iso implica, porque loxicamente, iso é o único que podería torcer a man do seu marido, o Señor Iglesias, durante o escasas tres semanas que quedan para reflexionar e aceptar as condicións do dirixente socialista e así evitar un risco certo de perder poder real no novo Parlamento que salga da non anunciada convocatoria.

A Don Pablo e a Dona Irene, que son os que mandan realmente en Podemos -os demais non pintan nada- este xornalista recomendaríalles que revisasen na hemeroteca os pasos dados no pasado polo seu admirado Julio Anguita, gran Califa, quen, acirrado polo entón todopoderoso colega Pedro J., para que tentase o sorpasso político ao PSOE, conseguiu por méritos propios que Esquerda Unida acabase como a da letra do tango: Rota e escangallá.

Podemos e Alberto Garzón, sentados xuntos nos seus escanos no Congreso dos Deputados, son a día de hoxe a foto de familia daquel triste desastre.

• O problema é Madrid