A vitoria sen discusión do PSOE non conseguiu expulsar completamente ao PP dalgunhas das súas parcelas de poder máis emblemáticas, co cal Casado disimula a súa derrota ante as seus grazas tamén aos votos prestados por Cidadáns e Vox, exactamente o mesmo que pasou en Andalucía.

A partir de agora o sorpasso será no próximos catro anos un proxecto errado do líder de Cidadáns que quixo, pero non puido, converterse en líder da oposición, cunha estratexia insolente e desapiadada que, ao final, freoulle en seco o electorado que antes era do Partido Popular, e agora aínda espera que os da rúa Xénova rexurdan das súas cinzas e cambien o chip totalitario por outro máis acorde, que sempre lles resultou máis rendible electoralmente.

Barcelona e Madrid foron, esta vez, as estrelas da pelexa estelar entre un socialismo moi táctico e as súas dúas bestas negras: a dereita popular cos seus dous apéndices e, por suposto, o independentismo, que quere apropiarse da capital de Barcelona e non o conseguiu por moi pouco. Nese sentido os pactos non están moi claros e os sociatas han de fiar moi fino para non volver cometer outra equivocación de lexislatura que lles leve dez anos atrás.

Europa espera agora aos socialistas españois, especialmente porque en Francia gañou a Señora Lle Pen, un trompazo de tan graves consecuencias como o Brexit sen acordo de saída pactado, ou a xenofobia de Salvini, que acaba de gañar as europeas; Deus perdóello aos italianos, porque a patria de Montanelli foi o país que cofundó o Mercado Común.

Vendo o que pasou, a todos quédanos moito que reflexionar polo que vimos neste domingo de maio. Gañar ou perder as eleccións xa non ten nada que ver coa ideoloxía e a ética política, senón coa falta de implicación dos votantes na mellora da súa cidade, a súa autonomía ou a propia Europa. Se iso non cambia, ás xeracións vindeiras, a realidade paralela vai parecer o único lugar posible no que poder vivir, xa que nese plasmático lugar non é necesario pensar, senón deixarse levar por quen ten realmente o poder ou o representan, coa insana intención de constituírse nos falsos profetas da Apocalipse e corromper todo o que tocan. E que máis dá!

Parabén aos que gañaron o seu escano, concellería ou minifeudo e moito ánimo aos que onte perderon. Espérannos catro anos apaixonantes nos que aos xornalistas quédanos moito que comentar, se é que nos deixan.