Se este país non fose como é… Mellor dito, se España non tivese os políticos que agora ten, hoxe mesmo, 29 de abril, día seguinte ás Eleccións Xerais, xa saberiamos como se ía configurar o novo goberno e ata estariamos a especular cos nomes dalgúns dos seus ministros.

Aclaro. Os españois non votamos á venezolana -como mal prevían moitos politólogos e xornalistas de pedal fixo- senón máis ben como adoitan facelo os daneses ou os alemáns. Loxicamente, ante semellante panorama, o esperable dos que foron votados, é mirar ao seu ao redor e actuar como nesa Europa do frío e a bonanza económica, montando algunha coalición ou pacto que estabilice o país e minimice, por exemplo, as tensións independentistas, enviando aos países da súa contorna unha mensaxe de estabilidade e optimismo.

Agora mesmo, mal que lle pese aos seareiros que onte se concentraron na madrileña Rúa Ferraz para acirrar a Pedro Sánchez e equivocalo nas súas decisións futuras, o razoable -que non quere dicir que sexa desgraciadamente o posible- é que aquí e agora, se formara un Goberno á alemá con socialdemócratas e dereita civilizada, tragándose ambas as formacións partidarias os seus respectivos sapos, para formar un gabinete con fortaleza parlamentaria suficiente para os catro próximos anos que endereitase a inestabilidade política, moi danada polo proceso catalán , e relanzase a economía cara á baixada do paro endémico e a creación de emprego de calidade, especialmente entre os máis novos e as mulleres traballadoras.

Todos temos na mente quen son os principais actores desta comedia que lles apuntamos que, con todo, non están polo labor de interpretala.

E se iso é así, que o é, ao actor principal só lle queda mover o pau coa cenoria para tentar que alguén lla coma e teñamos, a partir dese feito, unha situación máis feble que a desexada e con ela unha nube de conflitos que nos irán caendo como o pedrisco, de forma intermitente e inesperada.

Como se ve, nada semellante coa altura política de quen votou, que demostraron ser mais pragmáticos e intelixentes que os seus votados electos.

Polo demais, todos sabemos, menos o interesado, que a Pablo Casado se lle derrumbou o chiringuito, e cando se perden 3,7 millóns de votos e 69 escanos o que procede na Europa parlamentaria é dimitir irrevocablemente e volver á Universidade a reemprender o estudo dun novo máster sobre alta política e moderación ideolóxica, e que, para cursalo, se esixa a presenza física do alumno antes de obter o título correspondente.

Non é esa a intención do líder da oposición, como non o é tampouco a de retirarse definitivamente o Señor Aznar que, como asesor e protector de VOX, tivo un papel moi triste e ruinoso para os intereses do partido que fundase Manuel Fraga.

O que si acertou é José Félix Tezanos Tortajada o polémico director do CIS, quen aos seus 72 anos conseguiu poder enviarlle un zasca na SER nas últimas horas ás súas moi numerosos detractores que o puxeron a caer dun burro polo informe do 9 de abril, que tanto se aproximou aos resultados electorais deste 28 de abril. ‘Tezanos dixit’ aos descreídos sobre o seu CIS: “Algúns farían mellor en tentar estudar e sacar conclusións en lugar de descualificalas a priori”.

Pois, que o veterano político socialista quedou como o príncipe da mareas tras uns meses nos que, especialmente os do PP, chegaron a dicir de case todo. Xunto a Pedro Sánchez é, por méritos propios, uns dos grandes vencedores da xornada electoral na que, por parte catalá, tampouco debemos esquecernos de Oriol Junqueras que, cos seus 15 deputados, deixou ao fuxido Puigdemont á altura da última torre da Sagrada Familia, a que se está construíndo agora mesmo e desde a que no 2022 o inquilino de Waterloo poderá contemplar, se regresa do exilio, a praza de Sant Jaume cunha Generalitat plena de dirixentes de Esquerra e socios políticos do PSC ensimesmados en como facer viables as súas propostas de goberno.