Hoxe é un deses días nos que un ten a obrigación de ser xornalista por encima de calquera outra cousa. Hai que mollarse. O que pasou co pleno do Tribunal Supremo escandalizou tanto á xente que a ninguén se lle escapa que se a indignación tivese efectos secundarios, hoxe os 15 Maxistrados comandados por A súa Señoría Luís María Díez-Picazo, que votaron contra os seus propios compañeiros da Sala Terceira do Contencioso-Administrativo, encabezarían as lista dos inimigos públicos dos hipotecados e as súas familias. É dicir: de case todos os españois.

Para min esta desdichada historia comeza a fraguarse cando o Maxistrado Díez-Picazo o 22 de xullo do 2015 "é elixido" para revelar a outro Maxistrado de prestixio chamado José Manuel Sieira, quen aspiraba entón a renovar un segundo mandato na Presidencia da Sala do Contencioso. O aquela ocasión, Díaz Picazo foi o sinalado pola deusa fortuna para torcer o destino de Sieira -din que coa axuda da FAES aznariana- logrando establecer un precedente, ata hoxe inaudito entre os xuíces que aspiran a repetir cargo por segunda vez na xa moi coñecida Sala. O seu poder comezaba a crecer.

O otrosí do fío argumental que lles relato hai que buscalo no "detallazo" de que tamén o Despacho Díez-Picazo, fundado polo pai do novo Presidente, Luís Díez-Picazo e Ponce de León e actualmente dirixido por un irmán de Don Luís María, defendeu á banca polas cláusulas adoito. Ilegal?: seguro que non. Ético?: teño as miñas dúbidas.

E nisto chega o 16 de outubro do 2018, data en que uns Maxistrados emiten sentenza na que liberan aos españois angustiados pola crise de ter que pagar as cargas notariais da escrituras hipotecarias, adxudicándollas ás entidades bancarias, un cambio tan importante como que arroxa ao lixo da historia a lexislación de máis de vinte anos que os diferentes gobernos de centro, esquerdas e dereitas mantiveron sen que lles preocupase o máis mínimo os apuros dos españolitos para poder pagar esa carga tan inxusta.

Nese preciso momento estala o escándalo, e Díez-Picazo, nunha decisión que non entende ninguén -salvo os que pensan como el-, pide a convocatoria dun Pleno do Supremo e senta un precedente que deixa ao Alto Tribunal na máis embarazosa das situacións ante os que criamos que a Xustiza debería ser imparcial e por tanto xusta.

Que pasou nesas case corenta e oito horas de deliberacións e intervencións duns e outros para que todo concluíse en desandar o camiño emprendido? Iremos sabendo aos poucos, non teñan a menor dúbida. Agora mesmo só cabe especular e tirar de memoria, porque isto que pasou, un que xa é maior, viuno aquí na en tempos de Pujol na moi civilizada e agora convulsa Catalunya.

Lembremos : O 3 de novembro de 1982 o Banco de España intervén Banca Catalana. A partir de aí, a familia converxente sente agraviada na súa honra patriótico e inicia unha guerra contra o Estado español na que, por suposto, considerábase unha afronta a intervención da súa "leira financeira", de cuxas ubres mamaban os bos cataláns, e onde os errados dos empresarios amigos arquivábanse silenciosamente, mentres nas demais entidades financeiras aos morosos levábaselles aos Tribunais.

Por aquel entón este novo xornalista acudía á Faladoiro do Chipén, un pequeno restaurante-bar situado urbanisticamente preto da moi barcelonesa Avenida Sarriá, onde xuíces e avogados dialogaban sobre a actualidade, en rigoroso of the record, pero sen a molestia das togas nin o encorsetamiento dos cargos. Naturalmente naquel 86 falábase moito de Pujol e de Banca Catalana, e no ambiente flotaba o traballo que xa estaban a realizar os fiscais Mena e Villarejo, aos que case todos os asistentes vinculabamos ao, para min, inesquecible PSUC.

Non lembro as frases exactas, pero si as caras dos maxistrados e mesmo os seus nomes -que nunca direi- e ao dicir isto non rompo o noso pacto de cabaleiros se tamén lles digo que, segundo as opinións dos togados daquel inesquecible faladoiro, Pujol acabaría no cárcere polo de Banca Catalana, xa que as probas eran abafadoras para el e gran parte dos directivos que logo ocuparían en pleno numerosos cargos de importancia na Generalitat. Era o fin do UBÚ e o seu corte de amigos. Polo menos, iso é o que bramaban varios xuíces días antes do histórico Pleno de novembro de 1986 -se non me falla a memoria, que con iso da miña pelexa contra o cancro tráeme a mal traer, Vds. perdoen-. Por iso, díxenme, "ao último faladoiro tes que ir…".E claro, fun. Pero as súas Señorías non apareceron...

Ao cabo dun tempo, votouse: 33 Maxistrados, a inmensa maioría, exculpou a Jordi Pujol i Solei. Só outros 8 heroes mantiveron o tipo, ningún deles que viña ao Chipén, polo que souben despois. A partir de aí, a historia acábanos losqueando, sobre todo cando en marzo de 1990 a Audiencia de Barcelona sentencia o sobresemento definitivo do Sumario e con iso a libre absolución de todos os responsables de Banca Catalana.

Nin lles conto o cabreo que nos pillamos todos aqueles que cremos na imparcialidade da Xustiza. Logo decateime de como numerosos maletíns cambiaron varias veces de mans e como me resultaba identificar o avogado galego que mediaba no asunto. En fin, que para o que vivimos eses anos hoxe resultou tan fácil como triste "asumir con enteireza" o que acaba de pasar no pleno do Supremo.

Se lles serve de consolo, observen os máis indignados en que estado atópanse na actualidade Pujol e as súas secuaces e comproben con iso que, mentres á xente que paga e sostén a este país séguenlle tomando o pelo, tamén a historia coloca a cada un no seu sitio, mesmo no cárcere, aínda que o seu transcorrer sexa desesperadamente lento.

Que queda por facer? Primeiro, esixir a este Goberno -que se chama a si mesmo progresista- e tamén a toda a oposición que cambie esa caduca e corrupta lei hipotecaria xa, sen dilación nin desculpa.

Dinme que o embustero Sánchez acábao de anunciar por televisión. Veremos. Ao mesmo tempo, que ese mesmo Presidente Sánchez debe cesar sen demora á Ministra que presionou ao Pleno do Supremo a véspera do seu fallo, co conto dos 5.000 millóns que debían devolver as Autonomías. Iso non é defender a independencia dos xuíces, senón tentar que a decisión che favoreza politicamente, beneficie claramente ao máis poderoso e prexudique a miles dos teus votantes.

Ao Maxistrado Díez-Picazo débeselle retirar do seu actual cargo pola súa manifesta parcialidad no asunto. O do seu protector Aznar xa é outro cantar. A súa maneira de influír para que neste país acabemos enfrontados os uns aos outros, non merece máis que un castigo contundente nas urnas ao seu partido e ao seu ungido Casado, algo sobre o que os demócratas só podemos tentar votando e xerando opinión libre e clara.

E se a banca non toma nota de que esta vitoria é unha moi dolorosa derrota na súa credibilidade, que creo que xa o sabe, quere dicir que neste país o seu nicho de negocio van ocupar irremediablemente outros bancos europeos que xa saben o que é traballar con outras normas legais.

Señores: os seus clientes son o seu mellor patrimonio, e o seu prestixio institucional a súa mellor garantía de futuro. Xa toca que neste país a Xustiza e a banca preserven a súa independencia e que todos esteamos tranquilos.

Escrito todo o anterior, por imperativo legal, o que subscribe, o seu perrín Mani e a súa gata Piroliñas acatan, como non podía ser doutra maneira, a sentenza do Pleno do Supremo, aínda que non saiban aínda o seu contido. Escríbese así, para que a un non lle metan no trullo?