Hai que botarlle boa fe e sobre todo, moita inxenuidade, para crer no futuro da estabilidade política en España, tras a moción de censura que vivimos nas últimas horas. Xa sei que ao novo Presidente Sánchez iso soaralle a corno queimado, pero para un catalán que ademais se senta español e padecese todo o procés en Catalunya, non é un tema baladí nin tampouco un brinde ao sol. Se con Rajoy na Moncloa pasámolo fatal, co novo inquilino socialista algúns nos puxemos a tremer.

E entón que é o que Vds. querían? diranme. Pois algo tan sinxelo como que o Señor Sánchez gañase a moción de censura ou non, e concentrase esa vitoria en regalarlla a todos os españois para que ordenadamente celebrasen, a continuación, unhas eleccións xerais, nas que cada candidato recollese o froito do seu traballo ou da súa inoperancia, que iso nos permitise coñecer un Congreso renovado e disposto de mirar cara a adiante e abrirse a novas posibilidades sociais e mellor estado da nación.

Non foi así por torpeza de varios, sobre todo Albert Rivera e os que se chaman a si mesmos bos vascos, e tamén a desmesurada ambición de todos; pronto saberemos de que vai este armazón de soberbias persoais e variadas manobras orquestrais na escuridade.

Eu anticípolles unha das miñas sospeitas. Cando se sentencien os ERE e condenen aos que se beneficiaron deles, non pensen Vs. que o novo Presidente socialista vai encoller ou divagar como Rajoy fixo coa Gürtel. Nada diso: Esixirá en nome da sacrosanta DEMOCRACIA que os seus compañeiros andaluces asuman as súas responsabilidades políticas en público e polo ben do PSOE. A ver se desta forma se quita de encima a varios molestos dirixentes do socialismo andaluz. Ao tempo.