Francisco, mándanos outros curas

Don Jesús era un santo, polo menos para min. Bautizoume na parroquia de Santiago das Caldas, da que foi a súa alma e espírito durante toda a súa vida. Tan só fallounos un par de anos, nos que se lle ocorreu facer de Misioneiro na América da miseria e a fame. Volveu, e xa non nos deixou ata o final dos seus días.

Coa ditadura, levaba aos obreiros á casa parroquial para que puidesen defenderse, mentres el visitaba ás beatas e convencíaas para que, ademais de rezar, fixesen obras de caridade na parroquia sen que ninguén as sinalase como benefactoras.

Eu nunca lle fallei, ás 9 da mañá de cada domingo saía de casa disparado desde que cumprín os sete anos para poder cantarlle "a capella", desde do coro, a misa do párroco, que así se chamaba, ata que fun a Madrid con doce anos e tiven que deixalo.

Daquel neno non queda xa nada, salvo o amor pola música e o sentido da decencia que herdei daquel santo home que, como eu mesmo, tiña un xenio endiablado cando se decataba dalgunha inxustiza. No aspecto físico, Don Jesús Pousa parecíase bastante ao Cardeal que agora se asenta no Arcebispado de Barcelona.

Hoxe linme a nota pastoral dos prelados da Igrexa Catalá, como antes decateime do manifesto dos 300 curas pedindo a independencia, ou despois vin pedir polos "pobres presos" a un monxe de Montserrat, facendo unha interpretación torticera dos santos Evanxeos. Nada novo baixo o ceo e máis do mesmo na terra prometida. Ou sexa, que Deus é catalán, e os católicos cataláns e non os xudeus, son o pobo escollido por Yahveh no seu longo peregrinar cara a Ítaca.

Todo moi civilizado e sobre todo... pacífico. No teño nada que reprochar, tan só suplicarlle ao Papa Francisco que, sen deixar sen traballo a todos istos irmáns na fe, nos envíe aquí a esta terra de promisión uns cantos Xesuitas, dominicos ou relixiosos de ben para que se ocupen da fe dos altres cataláns que nos ensinaron, con non poucas dificultades, nosos pais e esos "outros curas", que nos dicían que todos somos irmáns; e sobre todo para que tamén así podamos rezar por aquel fillo pródigo, como é o meu caso, aos que un Xuíz independentista meteu no cárcere durante case cinco anos por una pelexa de bar, na que non houbo nin mortos ni feridos, pelexa pola que outro Xuíz de instrución fallou liberdade con multa.

Dígoo para que cando me poñan a parir, non me digan que escribo "sen fundamento de causa", que diría o cociñeiro Arguiñano.

Francisco, Santidade, simpático, mándanos algo diferente a Catalunya, que eu con estes monseñores non volvo pisar unha igrexa nin aínda que me concedan indulxencia plenaria.