Mediterráneo

Volveu Serrat para que os que o admiramos e gozamos da súa música desde que comezou a cantar, volvamos ilusionarnos coa súa nova xira ao redor da mítica canción que xa case é eterna e que, a pesar de que afirma chamarse Mediterráneo, é xa un himno universal que esconde nas súas raíces toda unha maneira de entender a vida e a liberdade que a alimenta.

Parir algo tan fermoso en Catalunya quere dicir que aínda nos queda a esperanza de que nesta bendita terra volva de novo a sensatez ás mentes daqueles que, como di Joan Manuel, están perdidos nunha xenuína feira do disparate, na que eles mesmos se van marear porque non acaban de atopar onde está a saída.

A Serrat, un home pacífico onde os haxa e un símbolo mundial da loita contra as ditaduras, tentárono derrubar aqueles que só recoñecen unha idea, a súa, e que metidos nun inmenso lío, pensaron que poderían acabar co que representa para millóns de persoas de todo o mundo o noi de Poble Sec, quen como sempre fixo lles dixo o que pensaba sobre o Procés dunha maneira sincera e serena.

A día de hoxe, aos que pretenderon desprestixialo, só o seguen os máis cerriles, os que din ser pacíficos pero son intolerantes. A maioría saben que Serrat é un orgullo para Catalunya e que pasarán os anos e que Mediterráneo só haberá dous: o mar que agora é un cemiterio e a canción máis fermosa que eu coñezo e que grazas a Serrat nos fai amar a todos os pobos que viven na beira desta costa prodixiosa na que moitos nos sentimos coma no ceo.

Por iso, agora mesmo conformámonos con mirar o que agora nos pasa coa certeza de que a forza de desventuras a túa alma, Catalunya, é profunda e escura.

Volve Mediterráneo, e as prazas e os lugares míticos volverán escoitar a voz de Serrat e por fin, todos seremos felices.

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es