Hai palabras que, sendo moi importantes no comportamento humano, estas, para algúns, van perdendo sentido, especialmente desterráronas do seu quefacer diario, da súa vida. Esas persoas están por encima de todo. Iso da ética, moralidade, solidariedade e responsabilidade é para os demais. Elas viven nunha nube. O problema das nubes é que tamén desaparecen dun determinado espazo de ceo cando o vento sopra e deixa paso a un ceo azul limpo.

Dicía o filósofo, poeta teólogo e misioneiro mallorquino, fai xa uns cantos séculos que “o que é leal eleva a súa mirada con humildade, e o que é desleal con soberbia”. Xa se sabe que a soberbia é unha mala compañeira de vida. De desleal e soberbia pode definir á presidenta da Comunidade de Madrid, Isabel Díaz Ayuso, que entrou na política para levar por diante todo o que se lle poña por medio si impídelle conseguir os seus obxectivos . Para guiala, coma se xa de por si non tivese bastante, rodeouse do maior conspirador, chanchullero e impresentable, Miguel Ángel Rodríguez, que alá onde vai sempre deixa rastro, non precisamente bo.

Díaz Ayuso, cuxa ambición política non ten límites até chegar a ocupar o palacio da Moncloa e desaloxar tamén a Feijóo de Xénova, volveuna facer esta semana, ao recibir este venres ao presidente arxentino Javier Milei para facerlle entrega da medalla internacional da Comunidade de Madrid. Fíxoo coñecendo a situación do goberno de España con Milei, quen nunha actitude chulesca permítese o luxo de insultar ao presidente do Goberno no seu propio país. Nin Moncloa, nin a Casa Real - que non recibiu ao invitado de Ayuso- deron crédito ao acto de deslealdade da presidenta madrileña. Tampouco no seu partido, unha boa parte dos seus dirixentes podíanse crer o que estaba a ocorrer. Non entraron no choque coa presidenta e o seu escudeiro Rodriguez, pero Feijoo seguiu coa súa axenda oficial e non estivo presente no acto. Unha actitude responsable que sen falar dio todo.

No acto, como era de esperar, o presidente arxentino volveu cargar contra Sánchez e a súa familia diante de Díaz Ayuso, que llo estaba pasando bomba. Ela marca unha vez máis a axenda sen importarlle quen é o líder do PP. Por que o fai? Moi sinxelo, quere facer co poder no PP, estar na axenda europea e chegar a Moncloa sen importarlle a quen ten que pisarlle o pescozo. Ela é a gran Ayuso, a parte ultra dos populares, que os hai e non se fale máis.

Díaz Ayuso ha visto que dúas mulleres en Europa, a primeira ministra de Italia, Giorgia Meloni, xornalista como ela, e Marine Le Pen, que segundo as enquisas poden gobernar en Francia, e lanzouse a colocar nese espazo da ultra dereita e completar o trío das tres mulleres que poden “cambiar” o vello continente coas súas políticas regresivas. E é que Ayuso creuse que todo vale, até deixar en mal lugar ao presidente do seu partido, sen importarlle un pito o que suceda. Ela ten unha ruta e séguea ata que alguén lle pare os pés. Ayuso, a patriota nacional, converteuse na maior política desleal con España.

Gústelle ou non, o presidente do Goberno representa ao país e non pódese permitir que veña un señor, que ademais é presidente dun país co que sempre España tivo unhas moi boas relacións, e insúlteno, como ela xa sabía que ía ocorrer. É un acto de deslealdade, non a Pedro Sánchez, senón ao país, gústelle non a Ayuso e á cabeza pensante Miguel Angel Rodriguez. Como dicía Calderón da Barca, “sempre o traidor é vencido e o leal é o que vence”. Un día de gloria e unha etiqueta para toda a vida que levará a presidenta madrileña.