A decisión do Presidente do Parlament de Catalunya de propoñer a Carles Puigdemont como candidato á Presidencia da Generalitat de Catalunya é coherente co talante independentista do deputado de Esquerra Republicana Roger Torrent. Poderase non estar de acordo coa súa proposta, pero non dicir que é incoherente coas súas ideas.

Nada novo baixo o sol, que cantaba o grupo chileno de Los Bunkers. A intolerancia independentista segue a súa folla de ruta sen atender outras razóns que as súas e de pouco vale que en Madrid leven de novo as mans á cabeza e non entendan este novo paso cara á República.

Precisamente, o día no que El Periódico nos conta que a súa portada co papel da CIA advertindo do atentado das Ramblas era certo, e que Puigdemont, Font e Trapero mentiron como bellacos e -o que é peor- tentaron ocultar o seu engano enviando a queimar uns papeis secretos, que os deixaban en evidencia a eles e a tipos como Assange, ao economista de cabeceira Xavier Sala Martí ou a nosa apaixonada colega Pilar Rahola que perderon os papeis dunha maneira tendenciosa e inxusta.

E eses caraduras son agora os que se din dispostos a seguir gobernándonos en Catalunya e saltar a lei que todos temos que acatar sen que se lles caia a cara de vergoña e esquecéndose de que as maiorías tamén se miden en votantes e non en escanos, que eses son fillos da Lei d´Hondt e dunha lei electoral vixente pero moi contestada tanto en Catalunya como no resto do Estado.

Non teño ningunha dúbida de que a Puigdemont non o veremos investido de President nesta lexislatura, pero o que si me doe é que grazas a este tipo -que vai á súa, co apoio de quen se pechou en banda que son a metade de cidadáns de Catalunya- nos siga tomando o pelo e que a Xustiza sexa tan garantista e, por tanto, lenta ata o insoportable, xa que o país está durmido nas súas querenzas e segue no desgoberno e na división.

Visto o visto, salvo que pase algo en Dinamarca, haberá que pedirlle de novo ao president Boadella que nos alegre o día cunha nova alocución, a fin de que, dunha forma intelixente, nos devolva o sorriso cunha nova plática que contrarreste tanta solemnidade enfermiza que converteu a nosa convivencia nunha lameira insoportable no que a nosa liberdade se enfangou e non ten pinta de tirar nin cara a adiante nin cara atrás.