Tocata e fuga dos Ondas

Josep Maria Martí lendo o Fallo do Xurado en 2016

A Tocata e fuga en re menor BWV 565 de Johann Sebastian Bach é posiblemente una das pezas máis recoñecidas da historia da música universal.

'A tocata e fuga dos Premios Ondas' é, se cadra, a escapada silenciosa máis sorprendente dos tempos nos que nos tocou vivir no mundo da comunicación.

A súa precipitada fuxida de Barcelona a Sevilla, case na clandestinidade, deixounos perplexos aos que cada ano seguiamos os Premios que creara Radio Barcelona xa en 1954, e que desde entón era un dos acontecementos sociais máis importantes da cidade, xunto aos Premios Planeta, que tamén estiveron a piques de irse, tamén a Sevilla e, se mo permiten os meus colegas, dos desaparecidos Minutos de Oro, que acollía o Hotel Princesa Sofía e que creara o gran home de radio xa falecido Marcelino Rodríguez de Castro, o meu verdadeiro pai radiofónico.

O dos Ondas, a falta da versión oficial da SER -que gardou a razón para os seus adentros- non asegura, como publica Catalunyapress, que a entrega poida volver á cidade que sempre acolleu os premios con calidez e gran afecto; suponse que deveu do 'proceso independentista' que encabuxou a tantos empresarios cataláns e non cataláns que fuxiron tamén do tecido social e produtivo de Catalunya, moitos dos cales son "destacados clientes publicitarios" da empresa que ten as súas sede na madrileña Gran Vía 32.

Nesta edición na que se premiou a destacados comunicadores cataláns, reservouse o Liceo, coma nas últimas edicións, para que a Gala dos premios resultase inesquecible. Todo parecía ir coma unha seda ou, se o prefiren, a lombos de Pegaso, o cabalo alado do Deus Zeus cando, por sorpresa, se cancelaron as reservas e se comunicou discretamente que os Ondas se ían entregar en Sevilla.

Se vivise Jose Manuel Lara Hernández posiblemente a cousa tería sentido se afectase aos Planeta. Pero non, eran os Ondas os que se ían e a toda velocidade.

Podo imaxinar que ao cagón de Josep Crehueras lle quedaría 'cara de pato' ao comprobar como os da radio tiveron máis valor que Belmonte e souberon dicirlle en tempo e hora aos do 'proces': Ata aquí chegamos!, como si faría -sen dúbida- o patriarca dos Lara tras a freudiana 'declaración unilateral de Independencia'.

A perda para Barcelona da cerimonia de entrega os Premios Ondas non é unha cuestión menor pola súa relevancia internacional e polo seu enraizamiento coa cidade. O que a EAJ 1, ou sexa, a primeira emisora que fixo soar radio en España quede sen a súa emblemática festa, significa moito e malo para o liderado de Catalunya nese medio de comunicación social.

O silencio vergonzante que tamén gardaron os nosos políticos sobre o asunto di moi pouco da súa categoría intelectual e a súa cultura mediática. Non dicir nada significa que para os pais actuais da patria catalá o medio que naceu xunto á Radio Ibérica madrileña, alá polo moi afastado 1923 -e que sempre acompañou 'as súas fazañas' e viviu con todos os barceloneses tantas emocións e proxectos- tráeos sen coidado. Algo que a nós nos parece publicamente tan reprochable coma se se nos fose o Mobile Congress ou non viñese a Barcelona a Axencia Europea do Medicamento.

A SER saberá o que se fai, que xa é maiorciña. Pero aos que amamos a radio e lle debemos tanto gustábanos ver a Cerimonia ONDAS na cidade en que naceu e, sobre todo, entristécenos que os que se encargan da súa organización non se despedisen de nós cunhas palabras de afecto.

É o mínimo que se espera de alguén ao que sempre acolliches durante tantos anos... digo eu.

Artigo publicado orixinalmente en Catalunyapress.es