Outro día máis perdido

Poño as urnas, dixo o president. Logo, volveu gardar e así todo o día, ata que chegou a hora de abrir o Parlament, que levaba pechado 8 semanas por obra e graza da maioría minoritaria ocupada en votar a súa procés e tratar de enganar a toda Europa -que , ao final, non se creu o conto da leiteira catalá-.

Total, outro día máis perdido para a reconciliación entre cataláns dun e outro signo político.

E mañá máis. Non se se coas mesmas proposicións ou con outras máis enxeñosas que nos saquen deste triste momento no que vivimos. Cando á primeira hora do aniversario dos Pactos da Moncloa tomábame o café de rigor -o primeiro dos que xa me prohibiu a miña médica, que coidou de min durante máis de vinte anos, e que agora me quitaron do Consultorio, sen darme a oportunidade de opinar, coma se os pacientes cataláns non pagásemos os nosos impostos e non tivésemos dereito a opinar- pois ben, a esa hora tan temperá, non saía do meu asombro cando, ao ler o editorial do periódico decano propiedade do Conde de Godó, decatábame de que ese orgulloso e veterano diario que viu e escribiu sobre case todo "suplicáballe" ?si, "suplicáballe"- ao president Puigdemont que non nos lanzase aos cataláns contra a rocas do precipicio ao que nos asomamos.

Como comprenderán, a impresión que me produciu esa frase fixo que a cunca do café caéseseme encima, porque o que tanto pedimos os diarios máis pequenos ata agora mesmo, acababa de entrar de cheo no pensamento dese portaviones que é 'La Vanguardia' para o mundo da comunicación e por tanto a conclusión para este xornalista non podía ser outra que a socorrida expresión de "pois si que estamos fodidos", pero esta vez de verdade.

Así que xa me dirán como, ante semellante panorama de desesperanza, podía afrontar a xornada e como tamén puiden acabala tras as idas e vindas dun president que quixo, pero non puido tras varios intentos, poñer as urnas para acabar coa hecatombe que xa temos aí encima.

Non se como pecharemos a semana. Oxalá que con mellores perspectivas, aínda que moito me temo que os máis violentos e os máis intransixentes van gañar esta partida pola man.

Recoméndolles, con todo, que aguanten o tipo e pensen nas súas familias. Nelas atoparán a fortaleza perdida, xa que só por eles merece a pena aguantar este diluvio, para logo seguir tentando que os que perderon o xuízo recupéreno canto antes.

Non perdamos a esperanza; volveremos levantarnos e, se temos sorte, entre todos conseguiremos que a convivencia volva ser tan normal e tan agradablemente diversa como o foi no últimos corenta anos de democracia plena.

Artigo publicado previamente en Catalunyapress.es