Anda Puigdemont, alégrame o día

Oriol Junqueras, Carles Puigdemont e Jordi Turull.

Teño a teoría de que un xornalista mediocre non pode ser un político brillante, pensamento persoal, ao que lle engado que ese mesmo xornalista, como o Mossen de Calella, tampouco pode estar en misa e repicando. Se a iso lle engadimos que, como cidadán e empresario, me sinto maltratado e ninguneado pola banda de amigos dos trileiros do 3% dos nosos diñeiros públicos roubados durante demasiados anos, comprenderán que chegada a data do gran paso ao precipicio me senta como Harry o Sucio na escena do matón do bar dicíndolle ao colega Punchi: 'Anda Puigdemont, alégrame o dia'.

Xa sei que nunca me comportei así, que sempre escribín nesta mesma sección que había que acougarse, que tamén roguei que se pactase, por exemplo, a cota vasca que desprezou Pujol, o da herdanza maldita. Pero, agora, precisamente agora, cando todo está a piques de saltar polo aire, farto de tanto político catalán prepotente e chulesco que quere romper a democracia que tanto lle custou aos da miña xeración conseguir, apoiados na coraxe desoutra gran xeración que se leou a tiros nunha guerra civil atroz, da que aínda non nos curamos pero que soubo reconciliarse e esquecer polo ben de todos os españois, digo que xa basta, que quero que este matón de Xirona acabe dunha vez e declare a independencia, para que el e os seus cómplices se ateñan ás consecuencias.

E sen medo á CUP e aos seus descerebrados antisistema berro: Vivan os bancos e as empresas catalás que lle plantaron cara aos que provocaron este barullo social! Anda Artur Mas, máis coñecido como O ASTUT, dille agora aos empresarios que non teñen o que hai que ter para cambiar as súas sedes. E por favor, non me fales do teu amigo de Grifols, ese que di agora que non se vai pero que xa hai tempo que levou o do pago dos seus impostos a Irlanda, nun moi meditado e coñecido acto de patriotismo catalán e independentista.

E por se che queda algunha dubida President traidor á democracia e á Constitución que xuraches defender, debes saber que a este cidadán non lle importa quedar polo camiño, se con iso os seus fillos e os seus netos poden vivir en paz na Catalunya na que naceron formando parte ao mesmo tempo da España na que tamén viven en paz os seus parentes repartidos por Galicia, Andalucía, Madrid ou Ultramar.

Por iso rógolle President, que acabe Vd. e os seus cómplices dunha maldita vez e resolva. Se se vai, que sexa a través dos xuíces e os tribunais que o van xulgar, non lle caiba ningunha dúbida. E, se queda, convoque eleccións e a continuación dedíquese co seu amigo Trapero ás paellas con espectáculo porque o que é de política xa fixo polo país bastante. Senón pregúntello aos empresarios ou aos que pensan en clave pacífica e constitucionalista -como o xornalista que asina este artigo- e verá o que lle din.