Falou o Rei e deixou claro que o Estado, ou sexa o Goberno, restablecerá a orde constitucional. Fíxoo tarde, porque estamos á portas dunha Declaración de Independencia e, con iso, perdeu a súa facultade institucional de ser árbitro en calquera litixio político presente ou futuro.

A culpa, desde logo, non foi só súa. Os gobernantes de Catalunya e quen os ampara na sombra son os principais causantes desta terrible traxedia.

Onte o Washington Post tamén sinalaba -nun gran editorial- uns cantos nomes a nivel internacional. A nós fáltannos algún máis pero os que xa sinalou o emblemático rotativo son suficientes para meterlle o dedo nun ollo aos dirixentes políticos dunha partido español que vai pola política de defensor dos traballadores e conta con numerosa representación parlamentaria.

Ademais, o Goberno Rajoy debe levar boa parte da culpa do que está a pasar. O Presidente é un inmenso vago político e se se arranxa o de Catalunya debe dar un paso atrás definitivo convocando eleccións xerais e non presentándose. Pero non é o único responsable no seu partido.

Aquí estivo unha Vicepresidenta comendo e ceando con moita xente -a que ela considerou oportuno- montando un despacho institucional. O ridículo que fixo foi máis que evidente. Ademais, tiña -e ten- a responsabilidade do mando sobre os nosos Servizos de Intelixencia que, polo que di a propia policía, non se decatou do que facían os que queren secesionarse e, ademais, deu consellos organizativos letais para a imaxe de España como democracia avanzada facéndonos ruborizar aos demócratas que vivimos a Transición.

Ela e "o seu" ministro do Interior comportáronse politicamente como dous "parvos da porra" enviando ao matadoiro a Gardas Civís e Policías Nacionais e, de paso, regalándolle argumentos moi valiosos aos estrategos do 3%, que gañaron a batalla da rúa en Catalunya por goleada terceiromundista.

Señora Sáenz de Santamaría, alguén debería dimitir ou ser cesado nas próximas horas, non lle parece?

Un otrosí vergonzante son o resto dos partidos políticos que, en distinta proporción, demostraron ao longo dos últimos anos a súa moi palpable "inutilidade" para atopar un escenario de acordo que arranxase un problema que algúns medios de comunicación anunciamos, desesperadamente, como "choque de trens" de efectos catastróficos. Os que o fixemos "in situ", no medio dun crecente clima de independentismo non exento de "pacíficos insultos" -parécelles ben a frase señores Puigdemont e Junqueras?- pagámolo moi caro e, como din de Despeñaperros para abaixo, "¡y lo que te rondaré morena!".

Todo iso e cousas tan deleznables como o papel de cómplice da secesión do Maior Trapero ou o de propagandistas descarados do procés, faltando á máis elemental ética dos seus estatutos fundacionais, que xogaron con entusiasmo e eficacia TV3 e a radio da Generalitat -sempre ás ordes de Òmniun e a ANC, quen, pola súa banda contaron con grandes medios económicos que haberá que auditar-, lograron un rotundo éxito nas súas mobilizacións e mensaxes. Tamén o dobre xogo anti español por intereses económicos contratados coa Generalitat dos medios do Grupo Godó e, como non!, o fanatismo españolista de destacados colegas de Madrid que embarraron o terreo de xogo común en lugar de impoñer acougo e meter en cintura mediática os políticos que entrevistaban, fan que, agora mesmo, o discurso do Rei chegue a destempo e perda o seu valor engadido porque "todos chegan tarde á cita coa historia" e calquera solución que se aplique será moi dolorosa no tempo que imos afrontar e os seus efectos durarán varios anos.

Un apuntamento final. A frase "estarás contento co que teu pai fixo onte" que publica El País, atribuída a un profesor do Instituto o Palau de San Andreu de la Barca e dirixida a un fillo dun Garda Civil no medio dunha clase e ante todos os seus compañeiros, merece pasar á historia da ignominia educativa europea.

Non escoitei esta mañá a Consellera de Ensino anunciarnos o cesamento cautelar e inmediato deste "in docente" independentista por faltar ás máis elementais normas da ética humana. A súa covardía paréceme tan atroz que denunciala nun medio de comunicación é o mínimo que se merece este suxeito, especialmente, por ser un neno a vítima da súa falta de valores.