Para os que traballamos á beira mesmo de onde se produciu o asasinato de tantas persoas inocentes, este 17 de agosto non é un día calquera. É aquel no que, calquera de nós, puido ser unha das vítimas porque ir tomar un café ao Zúrich ou pasear pola zona de Canaletas para recuperar o ánimo nun día calquera de traballo é algo habitual na nosa rutina de mañá ou tarde.

As Ramblas son a arteria popular da cidade. A riada multirracial que por alí pasea durante toda a semana convértea nun lugar popular e, por tanto, abarrotado de barceloneses e, sobre todo, de xentes vidas de todas as partes do mundo, que non se van de Barcelona sen dar un merecido paseo por esa especie de lugar sacro da iconografía da cidade. Todos os nosos visitantes saben que vir a Barcelona e non pasear polas Ramblas é como non vir a esta urbe cosmopolita e hospitalaria.

Mañá todos volveremos ás Ramblas e caerannos unhas bágoas ao lembrar os que xa nunca poderán estar entre nós. Tras o sucedido, esqueceremos as nosas diferenzas e volveremos ser todos cataláns de primeira e barceloneses de corazón.

Non teño ningunha dúbida de que os que perpetraron esta atrocidade serán detidos, xulgados e encarcerados para sempre. A nosa policía é unha das máis competentes do mundo en materia antiterrorista e nós sabemos aguantar con enteireza estas situacións tan terribles e descorazonadoras.

Recuperemos a normalidade para que os asasinos sintan o medo do que sabe que vai morrer ou ser encerrado nun cárcere da que non vai poder saír nunca. Barcelona non é calquera cidade, como di a canción, ten poder, e os que gozamos do seu día a día non é fácil que nos asustemos ante quen, ademais de ser a escoria da sociedade, non merecen pola súa covardía máis que o noso desprezo. Levantémonos, unha vez máis, e volvamos ensinarlle ao mundo de que pasta estamos feitos.

Toca agora rezar polos que xa non están, acompañar as súas familias no seu desconsolo infinito e a continuación volver ás Ramblas a honrar a súa memoria e así plantarlles cara aos terroristas.