O do Aeroporto

O que chegou a pasar no Aeroporto de Barcelona é a triste historia dunha crise anunciada. Salvo os viaxeiros que pagaron as taxas e, a pesar diso, seguen sufrindo as consecuencias deste desastre, as demais partes son culpables do barullo producido.

Agora tócalle á Garda Civil volver a unhas competencias que nunca debería ter abandonado polo ben da seguridade dos viaxeiros. O Goberno de España é dobremente responsable do que pasou. Primeiro, porque reaccionou tarde, e en segundo termo porque unha das súas empresas, Aena, tamén o fixo mal, porque permitiu ou aceptou, chámenlle como queiran, unha contrata temeraria a nome dunha empresa de seguridade de inferior nivel chamada Eulen, cuxos representantes sindicais se puxeron as botas da radicalidade a conta de quen compra un billete e teñen todo o dereito a indignarse polo trato recibido.

Do soldo que cobran os traballadores de Eulen só cabe dicir que é moi baixo como consecuencia da crise que este país sufriu, que todos os asalariados sufriron e da que aínda, digan o que digan en Madrid, aínda non saímos. A súa escasa sensibilidade para entender este feito innegable vai conducir a un laudo obrigatorio e, con iso, ás consecuencias derivadas do mesmo. Eles saberán se un pouco máis de prudencia non lles faría presentarse ante a opinión pública como os seus colegas os controladores ou os pilotos que gañaron para moitos lustros a antipatía da maioría da xente. A folga é un dereito fundamental, pero o destes señores superou os límites da paciencia cidadá.

A Generalitat entrou tarde nun conflito do que quixo sacar rédito político. Menos mal que rectificou a tempo e soubo involucrarse na mediación que foi, como dicimos os xornalistas, a percha que serviu para atopar o camiño de saída ao conflito. Agora toca que saiba aproveitar o seu novo rol e o Goberno do Estado lle deixe meter culler no Aeroporto do Prat.

Cando acabe todo, Fomento deberá reformularse friamente se Aena debe seguir xestionando o Aeroporto de Barcelona á vista da súa desastrosa xestión da crise, ou se debe, como se fai en medio mundo, entregar esa xestión a outra empresa internacional con experiencia no sector que garanta aos viaxeiros, polo menos, unha compensación económica xusta por amargarlles as vacacións, que tamén, señores folguistas, é un dereito constitucional.

Como isto non acabou, deixamos neste punto a análise desta barbaridade aeroporturia para non acender aínda máis os ánimos, que xa están bastante caldeados. Oxalá que o do procés non acabe de engadir unha guinda a este neglixentemente queimado forno da cociña política española.