Apareceu o Feiticeiro da Tribo

Pasadas as primarias no PSOE, apareceu o Feiticeiro da Tribo socialista, é dicir, Felipe González, que se declarou en minoría dentro do seu propio partido, e de paso, pediu, coa boca pequena, que se deixe ao novo Secretario Xeral desenvolver o seu proxecto. Vamos, que os socialistas teñan o Congreso en paz e que, de alí, salga un PSOE fortalecido.

Se miramos as redes sociais nas últimas horas, atoparemos que os partidarios de Sánchez non creron o sevillano e que en consecuencia, diríxenlle toda clase de epítetos, a maior parte nada cariñosos e mesmo insultantes. Sóanlles a falso as súas palabras e sobre todo, desconfían que, detrás delas, antes ou despois, xurda unha estratexia que desbanque o líder do 'Non é Non' cando a Felipe lle pareza o momento propicio.

Son tempos de cambio na galaxia sociata que requiren dun esforzo maiúsculo para recompoñer a súa estrutura de gran partido. E aí é onde Pedro Sánchez vai ter que buscarse a vida para decidir se quere transformar o PSOE só cos seus partidarios ou convencendo á súa "oposición interna" con feitos concretos que se sume ás súas ideas, non por disciplina de siglas, senón porque é o máis conveniente para toda a organización.

De momento, case nada se sabe, e só algunhas bravuconadas de varios deputados e deputadas da parte vencedora, sitúannos nunha moi difícil reconciliación, mentres Podemos esmaga a Sánchez, para que non tome aire e lles quite o lugar á esquerda que buscaron nesta nova lexislatura. Tampouco Rajoy tomou a vitoria do que lle chamou "indecente" en televisión da mellor maneira posible, xa que quedou sen interlocutor en Ferraz e por tanto, sen a posibilidade de chegar a acordos de Estado, aínda que estes se convirtan en urxentes, por exemplo, a anunciada Declaración Unilateral de Independencia en Catalunya.

Estamos onde estamos e isto xa non ten volta atrás. Se o encaixe de palillos sae ben, a socialdemocracia europea atopará a tráves do PSOE unha saída á súa crise, algo que necesita desesperadamente. Se Pedro Sánchez fracasa, os socialistas españois converteranse, como os seus irmáns gregos ou franceses, nunha forza testemuñal que vagará polo deserto político ata que o populismo convenza á xente de que as súas promesas apocalípticas non son o camiño para seguir e que o tempo dos profetas xa pasou á historia. 

Pero, para que iso suceda, fai falta que os que manexan os fíos do poder económico tamén vaian perdendo fol en beneficio do rexurdimento dunha clase media que nunca debeu afundirse na indixencia para salvar os números da Gran Banca ou mellorar indecentemente as contas de resultados das grandes multinacionais que, ao non coñecer fronteiras, fan alardes dunha impunidade intolerable.