Pedro Sánchez, como sempre... facendo amigos

Foi un fin de semana revolto na mal chamada "familia socialista", e digo mal chamada porque os tempos que deviñeron tras a dimisión/cese do seu ex secretario xeral fannos pensar que os irmáns sociatas, tras partirse a cara nun par de Comités Federais, deixaron de mirarse os uns aos outros como o facían outrora con intención conciliadora.

Agora vivimos días moi amargos para a unidade de acción e nunca desde Suresnes palpouse no ambiente interno unha sensación de ruptura tan evidente ou, se o prefiren os máis doctos, de escisión total e definitiva. Polo que parece e dixo Pedro Sánchez, só hai dúas candidaturas, a súa --que é segundo as súas propias palabras, a do socialismo do século XXI-- e a da andaluza Susana Diaz, que se quedou ancorada no recente pero pasado século XX.

Ante semellante definición, todos os que onte encheron o mitin de Madrid son os vellos socialistas, máis fosilizados e pactistas que nunca, mentres que os que viaxaron a Valencia desde distintos puntos de España en autobús, máis os nativos, constitúen a flor e nata da nova savia do PSOE, aos que a pérfida xestora de Ferraz quixo eliminar da face da terra. O bo de Patxi López non conta para nada nesta repartición cum laude do líder do Non é Non, porque segundo o seu máxico entender, non ten seguidores e ademais, sen pronuncialo, é un traidor á súa causa.

Con semellante estratexia un, que é moi lerdo, ata acaba de entender o por que Pedro Sánchez perdeu case todos os envites electorais aos que se presentou, xa que a súa forma de atraer ás masas e facer amigos é "insuperable", só comparable a aquel Fraga Iribarne dos sete magníficos que se creu o " único salvador da patria española" e acabou triturado polos votos dun principiante chamado Adolfo Suárez, e tamén polos dun mozo socialista chamado Felipe González; o resto quedárono os exiliados de Santiago Carrillo, o PNV e os agora independentistas de Jordi Pujol.

Fraga, como todos sabemos, nunca chegou a ser elixido Presidente do Goberno e só a súa intelixente decisión de converterse en raíña nai e volver á súa terra fixo posible que a súa vella formación, magníficamente definida polo gran Forges como "Afananza Pandillar", se refundara e pasase a ser o Partido Popular, que cun mozo Aznar chegou "por fin" ao poder, non sen que antes Felipe González lle dese un último revolcón ao PP, para logo perder nunha eleccións que os xornalistas de entón titulamos como "unha doce derrota".

Hoxe todos sabemos que a única vitoria que Pedro Sánchez obtivo é a que lle permitiu ser secretario xeral do PSOE. Vitoria que só puido alcanzar porque a que el chama agora candidata do socialismo do século XX instou aos da súa Federación andaluza a que lle votasen masivamente, e de paso convenceu a Rubalcaba, Felipe e algúns máis, que el era o candidato ideal para derrotar a Rajoy, deixando atrás un mozo brillante e sociata chamado Eduardo Madina --que era, naquel momento, o que os que soñaban coa renovación do PSOE colocaran nas enquisas en primeira posición--.

Por puro sarcasmo, hoxe ese mesmo mozo apostou pola muller que non lle axudou a ser secretario xeral e, de paso, dirixiu o relatorio político que vai ser a biblia pola que se guíen todos os seus compañeiros tras as primarias que van celebrarse o próximo 21 de maio.

Se seguimos lembrando cousas, algo sempre moi útil para que o entusiasmo non nuble a nosa razón, bo será que teñamos presente que os militantes que para Sánchez son xa vellos inservibles para a causa socialista, camiñan cara ao futuro cunha saúde xeracional moi superior aos seus predecesores, xa que o envellecemento da poboación e a letal emigración dos máis novos fixo por desgraza posible que todos falen xa de xubilacións aos setenta anos e dunha esperanza de vida que excedería con fartura as oitenta primaveras.

Ou sexa, para entendernos, que a xeración de Felipe e as dúas que a sucederon van seguir votando, mal que lle pese a Pedro Sánchez, non só nestas primarias, senón polo menos nun par delas máis, transformando a eses "seres desafortunados" nunha verdadeira maioría, coa que tomalos polo pito do sereno é só dun xenio que nunca gañará unhas eleccións democráticas aínda que sexa el só o candidato.

Así que, aínda que aos "pedristas" e aos de Podemos lles pareza imposible que Susana Díaz poida gañar, eu sigo coa miña de que por primeira vez unha muller vai ser a primeira secretaria do PSOE español en toda a súa historia, que xa toca. E se iso se produce seguiremos tendo "familia socialista", mentres Pedro Sánchez e Pablo Iglesias se dan ao pico na bancada da esquerda do século XXI en compañía dos infiltrados do PC que, como fixeron sempre, quedarán coa andrómena tan pronto estas dúas mentes iluminadas desfallezan no seu intento por alcanzar o poder.

Por aquel entón, o conto chinés que "Iceta o romano" lle leu aos seus compañeiros de Ferraz, saberase era unha fermosa historia das mil e unha noites e que o da súa neutralidade era unha pequena broma que os seus amigos de mocidade, o "grupo dos leóns" quixeron gastarlle ao alcalde de Cornellá para que dese o paso de irse ao acto de Madrid a apoiar a Susana Díaz, mentres os demais traballaban de xeito abondo pola causa do "non é non" por aquilo que xa escribimos que aos actuais dirixentes da antiga rúa Nicaragua xa non lles gustan as Marías andaluzas.

Como quedan moitos días de campaña, xa teremos tempo de explicarlles o da famosa "escisión" ou do que sexa mester, que niso das primarias aínda quedan por escribirse varios e interesantes capítulos.

Artigo publicado orixinalmente en Catalunyapress