Juan Domingo Iglesias e Eva Montero

Din os que gañaron en Vistalegre II que, o vindeiro sábado, saberemos definitivamente como quedan as portavocías e a ponte de mando de Podemos para toda esta lexislatura. No Madrid parlamentario algunhas das súas señorías, e mesmo nos chamados despachos de poder especúlase moito co papel que Pablo Iglesias vai outorgar á súa parella sentimental Irene Montero nun futuro próximo en detrimento do "derrotado" Iñigo Errejón e tamén o do Shylock da organización, o ambicioso Pablo Echenique. 

Por pura lóxica, case todos pensamos que a Señora Montero está aí, no máis puro 'fundamentalismo podemita' polos seus méritos persoais e políticos. Non hai máis que contemplar as imaxes de onte no Parlamento para darse conta a dureza coa que trata aos seus adversarios políticos, e o apasionamiento co que xesticula desde o seu escano. Esas cousas nunca se herdan, nin se contaxian, senón que nacen e morren na persoa que desexa protagonizalas.

Tamén está claro que Pablo Iglesias é o guía espiritual de Podemos, o Pai Prior desa congregación de dirixentes populistas que queren alcanzar o poder levándose por diante aos que denominaron despectivamente como 'a caste', aproveitando o seu número de escanos e que a rúa é un lugar extraordinario para presionar ao goberno de quenda, pero tamén, todo hai que dicilo, que algunhas televisións confundiron o papel social dos medios de comunicación supeditándoo ao 'share' e á maldita conta de explotación. Para exercer tan mesiánico papel de líder carismático, as Señor Iglesias non necesitou á Señora Montero para nada, e seu, e só seu, foi o mérito de alcanzar o poder que actualmente ostenta.

Con todo, porque as persoas temos memoria histórica e un punto de 'mala leche', durante os últimos días, recuperamos no noso imaxinario colectivo as figuras peronistas e logo xusticialistas dos anos corenta de Juan Domingo Perón e Eva Duarte de Perón, e sen pretender confundir a historia como fixo onte o deputado Rufián, colocámolas diante da foto fixa de Don Pablo e Dona Irene armando a rifa no Parlamento español e non puidemos, por menos que imaxinarnos aqueles vellos tempos de abundancia de trigo en Arxentina e fame de pan en España, anos aqueles onde a demagoxia do xeneral e a paixón das masas pola actriz fixeron estragos, unhas consecuencias que, a día de hoxe, a patria do meu admirado Borges aínda non conseguiu superar, senón seguir machaconamente repetindo, ultimamente co exemplo do matrimonio Kirchner, cuxas "proezas" agora mesmo, estanse 'ventilando' nos tribunais federais. E se iso é así, quen nos asegura que esta nova parella parlamentaria non estará a imitar aos Perón?