Segundo o Regulamento do Parlamento de Galicia (Titulo VIII, Capítulo I bis, Artigo 141 bis) "con carácter anual o Pleno celebrará o debate sobre política xeral da Comunidade Autónoma de Galicia". Debate que por primeira vez nesta lexislatura tivo lugar hai escasos días (12 de outubro).

Aínda que o citado regulamento non o especifica, enténdese que o Parlamento debe ser o escenario onde os partidos que o compoñen debaten entre si sobre política xeral enfrontando as distintas opcións políticas como corresponde a unha democracia plural como é o caso. Neste marco, e como se fixa no cita regulamento, o debate debe servir tanto para que o goberno galego de quenda expoña a súa visión sobre a situación xeral de Galicia canto defenda as políticas gobernamentais aplicadas co obxecto de alcanzar os obxectivos prometidos, por caso, na sesión de investidura. Exposición que debe dar paso a un enfrontamento político entre as distintas opcións, pero no marco dun debate democrático como corresponde a organizacións con representación parlamentaria. Velaí a gran relevancia política que adquire este tipo de debate sobre política xeral.

Pero despois de asistir, a través da TVG, ao citado debate, non resulta arriscado afirmar que se tratou dun debate político falido, algo que non é a primeira vez que sucede desde que o señor Núñez Feijóo preside a Xunta de Galicia. Reiteración que conduce a que este tipo de debates parlamentarios sobre política xeral pase practicamente desapercibido entre a cidadanía galega. Unha evidencia que, naturalmente, fai un dano non menor ao Parlamento e, de rebote, a democracia en Galicia.

Un dos marcos que impide que neste tipo de plenos debátase sobre política xeral vén fixado pola estratexia parlamentaria dun partido escasamente democrático (PPdeG). Un partido que aproveita a súa condición de maioría absoluta para crear un escenario, claramente explicito no citado regulamento, no que o debate político tanto favoreza descaradamente o lucimento persoal do Presidente da Xunta canto lle dificulte a oposición aos seus labores de fiscalización da acción de goberno e de confrontación das distintas alternativas. Un marco que desnaturaliza o debate, que o fai imposible.

Outro dos marcos que coartan o debate vén fixado pola estratexia que o Presidente da Xunta (A. Núñez Feijóo) adopta nos sucesivos debates. Unha estratexia máis propia dun portavoz da oposición que a dun xefe de goberno. Unha estratexia na que a descualificación da oposición curmá sobre a defensa das actuacións do goberno e que busca reiteradamente expulsar á oposición do terreo común que supón pertencer ao mesmo sistema político tal como se fosen forzas alleas á autonomía e á democracia galegas. Unha estratexia que leva a un espectáculo realmente insólito nunha democracia parlamentaria como, por caso, sucede na quenda das replicas cando o Presidente da Xunta de Galicia, no canto de contestar e rebater os argumentos da oposición críticos coa súa xestión, centra as súas intervencións na descualificación persoal dos e lidérelas da oposición dunha forma realmente indigna dun presidente e que non debería producirse nun parlamento democrático pois son máis propias dunha taberna. Intervencións que poida que satisfagan ás camadas do Partido Popular de Galicia pero que desnaturalizan o debate, fano imposible por estar dinamitado o terreo común de xogo. E cando se dinamita o terreo de xogo o debate dexenera en agresión.

Polo ben do Parlamento galego, polo ben da democracia en Galicia, estas actuacións non deberían repetirse. Non denería darse unha situación na que o partido do goberno impídalle ao Parlamento ser o escenario onde se fiscaliza a acción dun goberno tratando de situar a oposición fose do sistema político, coma se pertencese a outro distinto. Por caso, como pode Ana Pontón, como líder da oposición, pensar que pertence ao mesmo sistema político que Alberto N. Feijóo se este con as súas manobras impide o debate? Tampouco este pode pedirlle a oposición que, por caso, comparta algunhas das súas políticas cando co seu comportamento parlamentario de xogo sucio failles perder toda esperanza de cooparticipación, aínda que sexa mínima.