Os resultados das pasadas eleccións do 6 de maio corroboraron o apoio ás formacións políticas que avogan por un novo referendo de independencia. A propia campaña electoral estivo dominada pola necesidade (ou non) de celebrar outra consulta popular sobre o asunto independentista, unha vez superáronse os efectos da pandemia do COVID-19, e tras formase un goberno liderado polo SNP (Scottish National Party) e co apoio á súa convocatoria dos Verdes (Scottish Greens), ambos os favorables á secesión. As enquisas ‘israelitas’ (a pé de urna) outorgaban unha suma de máis de 70 deputados prol-independentistas no novo parlamento escocés de 129 membros.

A ministra principal d'Escòcia, Nicola Sturgeon

A primeira ministra de Escocia, Nicola Sturgeon - EP

Lémbrese que o sistema electoral vixente en Escocia é o de representación proporcional mixta (additional member system), diferente ao maioritario británico (first-past-the-post). Neste último caso, o candidato elixido o é co 50 por cento máis un dos votos emitidos, “perdéndose” os votos dos outros contendentes. Segundo o sistema escocés, os votantes introducen nas urnas dúas papeletas: unha para un candidato específico en cada circunscrición electoral e outro para a lista dun partido político en cada rexión ou agrupación de amplos distritos electorais escoceses. Resultado diso é unha maior proporcionalidade na elección dos compoñentes do Scottish Parliament.

No referendo independentista celebrado o 18 de setembro de 2014, produciuse un resultado do 55% contra a secesión e de 45% a favor dela. Agora as cousas cambiaron substancialmente, porque no subseguinte referendo do Brexit do 23 de xuño de 2016, case 2 de cada 3 votantes fixérono a favor do Bremain, é dicir a súa democrática preferencia era a de seguir na Unión Europea. Considérese, e leste é o dato máis relevante e significativo, que en todos os distritos electorais, as cidades e os territorios escoceses producíronse maiorías a favor de permanecer na UE.

En consonancia co anterior, resulta inevitable ponderar a incongruencia para Escocia de aceptar unilateralmente un decisión en contra dos seus desexos por permanecer activamente no proxecto da UE. A “inevitabilidad” dun novo referendo independentista estaría ligada á vontade de apoio aos partidos explicitamente secesionistas revalidada nestas pasadas eleccións. Sucede que, nesta ocasión, as consecuencias posúen unha intención meridianamente clarividente e unidireccional: independizarse do resto do UK e quedar na UE:

O dilema escocés exponse, por tanto, entre pertencer a unha unión (a europea) ou abandonar definitivamente outra unión (a británica). Esta última móstrase de maneira cada vez máis eurófoba e belixerante contra as súas, ata hai pouco, socios continentais. Non pasa un día sen que os nacionalistas ingleses do goberno de Boris Johnson provoquen algún conflito (ata o de agora ‘de índole “menor” afortunadamente) coas autoridades comunitarias en Bruxelas. E é que a UE para eles estase convertendo no “adversario exterior” ao que hai que lembrar o seu propio poderío de convicción. Así, o goberno de BoJo, así chamado pola prensa popular británica, deu un xiro de 180º á súa tradicional política de decenios de non proliferación nuclear. Na era post Brexit e para manter a súa posición de forza nas guerras comerciais contra os seus ex socios da UE e, fronte á puxanza doutros rexionais mundiais, a Estratexia Integrada de Política Exterior e Defensa publicada hai uns días incorpora un incremento de ata o 40% no límite de cabezas nucleares Trident que mantén o Reino Unido (das 180 actuais a 260).

O nacionalismo inglés insiste nos seus “aires de grandeza” en solitario. Representado por un conservadurismo irrecoñecible, necesita facer crer a unha minoría de votantes (convertida en ramplona maioría numérica co sistema electoral first-past-the-post) que os fillos de Albión son ‘superiores’ aos do resto dos seus irmáns europeos. Eles están para ser dominadores e non dominados pola eurocracia bruselense. O novo enfoque Tory é, en aras da brevidade expositiva, presentar ao Reino Unido como a contrafigura da Unión Europea e convertelo na Global Britain que o extravagante BoJo anunciaba que deviría cando se consumase o Brexit.

A celebración dun novo referendo de independencia depende, pois, de se o nacionalismo inglés –representado polos conspicuos secuaces de Boris Johnson—permíteo. Se así fose, os “valentes” escoceses terán unha oportunidade histórica para reafirmar a súa vontade de permanecer nunha Europa unida.

Hai poucos anos adoptouse Flower of Scotland (Flor de Escocia) como himno oficioso nacional escocés. Pero a vella Caledonia romana sempre tivo nos tempos modernos a Scotland, the Brave (Escocia, a Valente) como o seu auténtico referente musical histórico. Chegada é a hora de volver demostrar a súa valentía fronte á agresividade das cabezas nucleares axitadas como argumento de poder polos conservadores de Boris Johnson (paradoxalmente gardadas nos arsenais das costas escocesas de Faslane). E rehuir de covardías.

Caso contrario, o proverbial espírito indomable escocés pasaría a depender dos trasnoitados aires de grandeza imperialista inglesa de políticos tramposos e ata criminais, como tristemente demostrouse na inicial xestión da pandemia propoñendo a inactiva e pretenciosa adquisición da “inmunidade de rabaño” (herd inmunity). Quen creo firmemente no proxecto de unión europea aínda confiamos na vocación europeísta escocesa que xerou o “sentido común” da escola filosófica de maior impacto da modernidade no Vello Continente e o mundo civilizado, é dicir a Ilustración Escocesa do século XVIII de David Hume, Adam Smith ou Adam Ferguson.