​A liña vermella de Echenique

O rosarino Pablo Echenique leva nas últimas semanas facendo honra ao Tiflos que lle concedeu a Once por ser “o protagonista que se converte na voz da rede, cunha opinión nova que o sitúa nunha perspectiva nova, que axita o debate, xera discusión, move á reflexión, cunha linguaxe directa e vehemente”. Tanto é así, que o que escribiron os cegos españois cando lle outorgaron o galardón serve estas últimas semanas trasladado á súa nova profesión política, que non a de físico ou xornalista, para explicar o enorme carajal no que se meteu facendo saltar polo aire a cohesión do chamado goberno Frankenstein, que diría o gran Paco Ordoñez, que agora nos goberna sen que ninguén poida evitalo.

Ata o mesmo día do 40 Aniversario do Golpe de estado de Tejero, grandes xornalistas como José María Gracia estalaron de indignación polas palabras de Echenique ou polo mal xesto de neno caprichoso do seu Xefe político Pablo Iglesias enfurruñado nunha esquina do Salón dos pasos Perdidos porque falaba o actual rei de España.

Horas antes, Echenique, esquecendo que non fai tanto o seu Xefe quixo fulminarlo na formación violeta porque sabía que o hispano arxentino mostrara en público a súa disidencia que podería deixar ao matrimonio de Galapagar co traseiro ao viés. Unha circunstancia que o listo de Iglesias solucionou repartindo prebendas entre as cales a Secretaria de Organización veu caer en mans do que, a partir de entón converteuse no martelo pilón que aplanó o camiño de Podemos para o seu xefe, ao que agora defende cun entusiasmo relando na estupidez política.

Pablo está demasiado alterado e por iso tivo que pedir públicas desculpas polas súas meteduras de pata no asunto dos antifascistas que rompen cristais ou queiman contedores. Alguén lle debeu ler as enquisas e o de Zaragoza recolleu ver

Estes días, Don Pablo está demasiado alterado e por iso tivo que pedir públicas desculpas polas súas meteduras de pata no asunto dos antifascistas que rompen cristais ou queiman contedores. Alguén lle debeu ler as enquisas e o de Zaragoza recolleu ver e achantouse ante a polémica estéril que publicara. Vds, xa saben que na época de Stalin, un salvaba a cabeza se publicamente cara a recoñecemento de culpas e pedía perdón, técnica que os estalinistas practicaban sen o menor rubor porque lles ía a vida niso.

Tócame a minga Dominga, que ben dixo máis dunha vez Echenique, coa dialéctica política que practica esta criatura de Deus, que con tanto discurso evasivo, non tardará moito en superar a ese gran mestre do xénero político que era o dimitido Presidente de Cidadáns Albert Rivera, que tivo que dimitir do seu cargo tras o trompazo electoral que se pegou por abortar a única saída que no seu tempo de gloria efémera aconselláballe todo o mundo, e que por soberbia ou ignorancia non quixo aplicar e levounos a todos á inestabilidade que actualmente padecemos. Se non me cren léanse o magnífico libro que escribiu Jose Antonio Zarzalejos no que atoparán detalles concretos sobre este asunto. O Rivera de agora mesmo pode ser o mismísimo Pablo Iglesias e con el leste outro portavoz de segundo nivel que nos levou a ser gobernados por unha coalición de insensatos que máis pronto que tarde convencerán aos socialistas que lle devolvan a centralidade ao Estado ou a gobernanza con semellantes lumbreras vai levar ao enfrontamento civil, e o que é peor, ao caos social. Echenique traspasou unha liña vermella na súa dialéctica parlamentaria que un Estado de Dereito con democracia plena non debe asumir baixo ningunha das diferentes maneiras que aos que practican a violencia nas rúas ou a dialéctica poidan ocorrérselles. Como deixou dito o maior pacifista de todos os tempos, Mahatma Gandhi: “A violencia é o medo aos ideais dos demais”.