A miña Constitución

Sábese, pero non se di moito, que a Constitución pola que nos rexemos foi votada pola maioría dos españois, por certo, unha maioría moi notable. Hoxe moitos dos que a votaron, desgraciadamente xa non están connosco. O tempo foi facendo farrapos daquela ilusión colectiva que a provocou, ávidos como estabamos todos, antifranquistas e miles de franquistas de penetrarnos en unha democracia que se nos negou pola forza das armas, tras unha Guerra civil que presaxiaba, como así sucedeu case de inmediato, outra traxedia mundial aínda maior que case acaba coa humanidade, e sobre todo, coas súas liberdades.

Neste 6 de Decembro, de pandemia e zozobra económica apenas non quedan forzas xa para celebrar, tan só, que chegamos ata aquí e aínda non nos matamos entre nosostros. Mirámonos os uns aos outros, e  as unhas aos outros, aos que o machismo converteu en seres irracionais, e non nos recoñecemos como cidadáns completamente felices e amantes do diálogo e a paz social.

Polo demais, a xeración que non pelexou por esta Lei Fundamental míranos aos máis vellos, con desprezo, porque, ao parecer, fomos débiles e covardes durante a chamada Transición. E todo é unha maldita lea que a actual clase política non fai máis que enmarañar e reconducir cara a un país ingobernable, pola sinxela razón, de que está, agora mesmo, pésimamente dirixido. Sen ir mais lonxe, estes días tres cartas de militares retirados de alta gradación, descompúxonos o corpo e á de máis idade lembrounos a noite do golpe de estado do 23 F, na que nuchos pasámolo moi mal, e algúns, cun garda civil vixiándonos pistola na súa funda, pensamos que acabariamos como aqueles de o 36, dunha bando ou do outro que foron asasinados inmisericordemente.

Pero, que aprendemos das nosas barbaridades?. Pois , parece que moi pouco. Especialmente aqueles que se insultan no Parlamento ou fabrican Caixas B nos seus partidos ou colocan lexións de amigos e compañeiros en lugares onde o soldo seguro e a prevaricación campan ás súas anchas e sobre todo os populistas con corazón bolivariano e os milicos de linguaxe tabernario  que seguen erixíndose en  os únicos  patriotas nunha Patria que nos lles pertence. E por se fose pouca tanta desgraza, miles dos nosos compañeiros de viaxe queren a independencia e dividir o Estado en varios anacos para así impoñer a quen non pensan como eles e non fai tanto enchían as rúas ao seu lado gritando "llibertat, amnistía i estatut de autonomía", republicas taifas sen outra razón que un supremacismo trasnoitado e inxusto, unha desmemoria  preocupante e ,como consecuencia, un odio insuperable a todo o español e por lóxica ás súas leis, digan o que digan.

Cando redacto estas liñas é 6 de Decembro e por iso permítome escribirlles e non podo deixar de acabar, no meu caso, cun Viva á Liberdade para todas e para todos presas e presos incluídos e  tamén, como non, cun renovado  Viva a Constitución! , mi Constitución, á que desexo longa vida entre nós e que sirva como mellor medio para renovar os futuros textos que se cren neste país.