​Ata aquí chegamos

A frase que antecede a esta modesta reflexión veu ser pronunciada polo líder da oposición no Congreso dos Deputados, o popular Pablo Casado. Por ser de uso ordinario neste país e case tan celebrada como aquela de “Vd. non sabe con quen está a falar”, non deixa ás veces de sorprendernos, sobre todo, cando se di no momento oportuno e coa intencionalidade que máis a realza. Hoxe podemos dicir que sorprendeu a todos, propios e adversarios, porque o seu intérprete elixiu ben o tempo e o lugar no que a pronunciou. 

Tocáballe xa ao PP marcar distancia da outra dereita, a máis dura e irredenta que lle mantivo no vergonzante papel da “derechita covarde” ante unha maioría do país que se mostrou atónita e indignada polo papel que veñen representando os seus políticos profesionais no medio dunha angustiosa pandemia e unha crise asfixiante que ninguén sabe como vai acabar.

Estes días os comentaristas políticos afíns e ata inimigos irreconciliables, saben recoñecer que Casado estivo, como mínimo, brillante, e que coa súa oratoria nada usual abriuse de pao a pao o océano de votos no que gañar unhas eleccións xerais xa que centrou o seu partido e pode pescar nos caladoiros de Cidadáns e da esquerda liberal, mentres que estanca a Vox nunha especie de pantano da tranquilidade no que só lle espera unha baleirado lento pero continuo do seu caudal para desesperanza dos seus airados mentores. Se Vds. van ver o pantano de Cuevas del Almanzora, noutro tempo construído para evitar as terribles inundacións que se producían, comprenderán inmediatamente do que lles estou falando.

Cústame, con todo, crer aínda que Casado e Abascal non teñan algún tipo de acordo secreto ou pacto discreto, que lles permita, salvado o momento político que padecemos volver entenderse

Cústame, con todo, crer aínda que Casado e Abascal non teñan algún tipo de acordo secreto ou pacto discreto, que lles permita, salvado o momento político que padecemos, no que non está ben visto o que vén facendo a dereita nesta lexislatura, volver entenderse, no que máis conveña, ou sexa volver ás andadas. Deixemos esta reflexión neste punto.

Como xa lles informamos cumpridamente nos diarios dixitais doutro Congreso, o de directivos que se celebrou en Valencia organizado pola Fundación CEDE que preside Isidre Fainé, catrocentos directivos e empresarios, a materia gris da Industria do noso país, presididos polo Rey, e traídos ata o Turia por Isidre Fainé, reflexionaron en voz alta sobre a maneira de saír do pozo no que estamos metidos. Os políticos naturalmente, saíron mal parados, pero o optimismo e a esperanza foi o argumento dominante en todas as súas intervencións. Valencia, unha vez máis se converteu na capital do Estado, e os nosos empresarios no seu verdadeiro goberno, aínda que alí na sala estivese a mellor dos Ministros/as do Goberno Sánchez, a Vicepresidenta Nadia Calviño, a única que realmente sabe o que nos esixe Europa e que ademais está sobradamente preparada.

Dúas reflexións respecto diso: Unha, que Casado debeu escoitar o que alí se dixo, caloullo e hoxe ante un Sánchez desconcertado, lle birló a iniciativa de acabar coa extrema dereita e de paso presentarse, esta vez si, como o verdadeiro líder da oposición, con posibilidades de gañar unhas eleccións xerais, algo que debe encher de esperanzas aos cidadáns mentres, por exemplo, ao Alfa Iglesias a xogada mestra pilloulle en fóra de xogo. Se Casado sabe medir ben os seus pasos a partir de agora, non renunciando aos acordos que necesita o país, aínda que lle custen morderse os puños, estou seguro que entraremos nunha nova era, onde a alternancia e os pactos, acabasen cos caudillismos e as maiorías absolutas que tanto dano fixéronnos .Se desaproveita a ocasión, España estará perdida. 

E reflexión final dúas: Con gran dor do meu corazón: vexo xa claro como a gran Barcelona, a miña amada Barcelona, capital de Catalunya, bicapital do Estado camiña, polos seus propios erros, e sobre todo, polos dos seus políticos supremacistas e comúns cara ao moi degradante terceiro lugar do poder municipal, condenada a deixar ese sitio de privilexio a unha Valencia, puxante e bela urbanisticamente e xa lugar de negocios e sede de grandes bancos, sen que ninguén poida dicir que non o vai a conseguir polos seus propios méritos que son todos os da sociedade valenciana. Ao tempo.