​O meneíto ao Rey

A ausencia do Rey no acto de Barcelona ante as novas xuízas e xuíces, foi unha pésima manobra política dirixida desde a Moncloa, sen dúbida, na que a súa endiosado inquilino, esquecéndose da historia, quixo emular aos franceses cando sacaron polas bravas aos Reyes Borbóns de Madrid e provocaron a matanza do dous de Maio. E aínda que os tempos son diferentes, os modos parécense moito e o resultado máis que evidente provocou dentro da propia familia xudicial un cabreo monumental, cousa rara na casa da Xustiza, visualizado nas representacións progresistas e conservadoras que alzaron a voz para pedir explicacións polo desaire institucional labor ante un auditorio que vai ser o futuro dos nosos Xulgados e Audiencias. Vese que  a derrota sanchista no Congreso polo apropiamiento indebido dos diñeiros dos municipios, non lle ensinou nada ao Presidente do Goberno, e quere repetir a fazaña política pasándose, de paso, a Constitución pola entrepierna do poder. Pensaría que “un meneito ao Rey” sáelle gratis e encima alégralle o día a Torra e os seus afluentes. Imprescindibles para a aprobación dos Orzamentos xerais do Estado.

A cousa vén de lonxe e podía intuírse facilmente a nova estratexia, cando o Vicepresidente Iglesias arengaba poucas datas antes aos seus contra a Monarquía desprezando as regras do xogo democráticas pre quentando o ambiente, para que logo o seu socio, fuxido a Bruxelas coa escusa de “salvarnos” a vida e a facenda, aproveitase para, desde a sombra e polo bajini, ordenase ao monarca que non viñese a Barcelona, cunhas razóns que aínda descoñecemos e que a moi pouco democrática Vicepresidenta Calvo explicaba con moi malas formas á prensa no medio dunha rúa de Madrid, coma se os meus colegas madrileños fosen empregados seus e non se merecesen respecto e unha educación cívica que a todos ensináronnos nas nosas casas sen a menor das dúbidas. A ela vese que non.

É certo que neste país ninguén nos preguntou se queremos ser monárquicos ou republicanos e que , máis pronto que tarde haberá que facelo, sen medos nin coaccións. E tamén é evidente que o Monarca Emérito haa cagado botándose unha querida á que encheu dun diñeiro que non lle pertence nin a el, nin á barragana que o recibiu, á que desexo fervientemente séntella nun banco, a poder ser suízo, para que nos ilustre con “as súas verdades de dormitorio, e acabemos este despropósito canto antes. Agora ben, diso a que Sánchez menea ao novo Rey e á Monarquia Constitucional coma se estivésemos nos tempos de Pepe Botella, hai aínda un treito, que unha Democracia seria non debe permitir, nin permitirse.

Fan ben os xuíces en protestar, e fará aínda mellor o noso Primeiro Ministro en explicarse cando volva de Flandes, porque estes desplantes, aínda que o non llo crea, son pan electoral para hoxe, pero fame de votos para mañá, á vista do panorama que temos tanto no Congreso como nos Hospitais cheos de xente que está enferma e mórrese xa.. a miles, tamén pola súa mala xestión . Non tapemos a realidade contando outra vez a fábula do Rey que rabió. Sexamos responsables, especialmente os que teñen o poder nas súas mans e estano facendo fatal. Palabra de republicano antigo.