A historia podería repetirse…desgraciadamente

O diario Público, unha publicación dixital próxima ao comunista Jaume Roures * e Podemos sacaba á luz  o 14 de Abril do 2013 un histórico artigo sobre o penúltimo  exilio dun Rey de España, ocorrido outro 14 de Abril pero de 1931. O texto é do Ministro de Mariña de entón, o compañeiro de viaxe de Alfonso XIII  que hoxe, moi ben  podería asinar calquera outro dos actuais íntimos de Juan Carlos I e que, mírese por onde se mire, é un texto desagradable de ler, sobre todo se, ao mesmo tempo, lembramos o que logo sucedeu no noso pobre país tras a súa fuxida e que aínda, 89 anos despois, republicanos ou monárquicos, non conseguimos superar.

Dise no texto: 14 de abril de 1931. Ao redor das 16.30 horas o aínda rei Alfonso XIII permanece no Palacio Real de Madrid xunto aos ministros do equipo de Goberno do almirante Aznar. A decisión de abandonar o país xa está tomada. O rei, pensativo, achegouse a un das grandes ventás de Palacio. “Esta é a que casa na que nacín e quizá non volverei ver”, pronunciou. Non se equivocaba. Esa mesma noite Alfonso XIII fuxiu de España. Primeiro dirixiuse a Cartaxena no seu coche deportivo de luxo e alí embarcou no buque 'príncipe Alfonso' con destino a Marsella. Nunca máis volvería en vida. Os seus restos foron traslados a España en 1980 sendo recibidos polo seu único fillo vivo: Don Juan, o que nunca foi rei.

Os ministros do goberno do almirante Aznar estaban reunidos en palacio desde as 12 do mediodía. A decisión de “empaquetar” ao rei cara a Marsella foi tomada o día antes, o luns 13 de abril. O goberno explicara a Alfonso XIII que en caso de querer batallar coas armas o resultado das eleccións municipais do 11 de abril non poderían contar con gran parte do Exército e da Garda Civil. Só o ministro de Fomento, Juan da Cerva e Peñafiel, defendía que o monarca debía permanecer en España. O rei, aseguraba, non quería que se derramase sangue por el. Anos máis tarde, cando a Guerra Civil e nunha situación óptima para a vitoria, Alfonso XIII esqueceu o pacifismo, o amor ao seu pobo e apoiou fervientemente ao xeneral Franco.

Estes son algúns detalles dos nove folios que escribiu o ministro de Mariña José Rivera e Álvarez de Canedo, o home encargado de sacar ao rei de España e trasladalo san e salvo a Marsella. O ton é aséptico, case de nota de prensa. O relato, con todo, ofrece todo luxo de detalles dos últimos minutos do monarca en chan español e de como xa en augas francesas e tras recibir honras militares o rei Alfonso XIII rompeu a chorar. “Dispense Don José, non o puiden evitar”.

A esta resumida descrición hai que sumarlle 9 folios máis, posiblemente os máis realistas da caída da Monarquía española de entón e que agora xa son só historia, pero que, por primeira vez ás novas xeracións pódenlle servir, con equidade, para xulgar os acontecementos que se deriven do que suceda en España cando o Rei Emérito salga do que foi o seu reino para irse onde decida esperar que lle chame a Xustiza primeiro a humana, e logo a Divina.

Esquecer que tras o último exilio aquí houbo unha guerra civil é un dereito que temos todos, gañadores e perdedores desa guerra, xa quedan poucos, co único fin de que o paso seguinte que xa premeditaron os que a continuación queren cargarse a Felipe VI, non se faga realidade, polo menos ata que a maioría da xente poida meditar sosegadamente sobre como quere vivir o seu futuro e logo, tranquilamente, decida o que é mellor pacífica e ordenadamente. Se non o conseguimos volveremos espertar o odio durmido, e o que é peor, a pantasma dunha nova e terrible confrontación entre irmáns. Nese caso, a historia, a nosa historia, repetiríase …desgraciadamente.