Vexo que a quentura por saltarse o confinamento, vai a máis, mentres que os membros do famoso Comité de Expertos da Moncloa van caendo, un a un, contaxiados pola pandemia, o último, o portavoz da policía, ao que, como ao Dr. Fernando Simón deséxolles unha rápida curación, mentres que me pregunto como se puideron contaxiar en lugares tan desinfectados e protexidos como deben ser nos que traballan, porque se non é así, como pretende o Goberno que non nos contaxiemos os cidadáns do montón, á vez que me fago a reflexión de por que só os políticos e os seus paniaguados, teñen acceso a test mentres todo o país espera desde hai semanas os famosos detectores da enfermidade para así poder impedir de forma efectiva que médicos, enfermeiras e demais servidores da saúde sigan caendo como moscas sen que, a estas alturas da película, sáibase realmente cantas españolas e españois contaxiáronse da enfermidade. Unha vergoña para o Goberno de España e, sobre todo, para os protagonistas políticos desta tenebrosa etapa na historia de España.

Albarosa1

Como chegaba da miña diaria dose de radioterapia, que me tocou esta tempada, saudeinos ao chegar do Oncolóxico. A miña neta Joanna de 15 anos xa lles daba, a “motu proprio”, os seus bombones, e eu mesmo e a Directora dos diarios que me acompañaba, démoslles as grazas polo seu traballo

Onte, os militares españois viñeron a Viladecans. Atopeimos enfronte da casa onde gardamos corentena encerrados desde o primeiro día enchendo de contidos todos os diarios do noso Pressdigital Group en compañías de todos os xornalistas que escriben nos seus domicilios desde Catalunya, Madrid e Galicia. Como chegaba da miña diaria dose de radioterapia, que me tocou esta tempada, saudeinos ao chegar do Oncolóxico. A miña neta Joanna de 15 anos xa lles daba, a “motu proprio”, os seus bombones, e eu mesmo e a Directora dos diarios que me acompañaba, démoslles as grazas polo seu traballo, e tras meterme no meu peche saín con dúas botellas do meu mellor branco de Alella e o mellor Rioxa que gardo para os meus invitados e entregueillo cunha desculpa estúpida: “Eu fixen a mili e para o meu o exército non é o meu inimigo senón que forma parte do pobo do que Vds. e eu formamos parte, cando merienden ou ceen esta noite bébanllo á súa saúde e das persoas ás que viñeron a axudar”, pero non mo aceptaron e deixeillas nun descoido, encima do camión. Non me atrevín a aplaudir para non ofendelos, pero de non ser por esta maldita pandemia daríalles un abrazo a todos eles.

Ao meu alcalde, un miserable socialista membro da executiva do PSOE esquecéuselle, un día máis, que os xornalistas tamén somos un servizo esencial, incluso os que lle denunciamos publicamente por a súa desaparición pública, e sobre todo, pola dolosa imprevisión na traxedia da Residencia sociosanitaria Federica Montseny de Viladecans onde houbo falecidos por coronavirus e un silencio fúnebre ao redor do sucedido. Nin a Generalitat quere falar moito do tema. Como tanto, a miña esposa como eu coñecemos persoalmente a Dona Federica sentimos moralmente obrigados a chegar ata o final en busca da verdade duns feitos tan lamentables. Xa haberá ocasión e xulgados en que aclaralos. Onte, os militares da UME desinfectaron tamén esa instalación que lles cito, e este xornalista, aínda que sexa xa tarde, agradece tan duro traballo. Grazas soldados. Benvidos a Catalunya.