Sigo, como editor e “galego da Diáspora” as próximas eleccións de Galicia, na que hai un candidato que vai varios corpos por diante nas enquisas sempre incertas. Como xornalista gustaríame , como en tantas outras eleccións que vivín in situ, o país atopase polo ben de todos a excelencia política, xa que no conxunto do Estado non son uns comicios calquera, posto que os medios de comunicación considéranas como a táboa de salvación do centro-dereita ou, se vostedes o prefiren, o dique que vai frear ao populismo sanchista, e con iso, a volta pola vontade dos votos dos galegos á centralidade democrática que ha de situar a “os ismos dos istas” na xusta dimensión das súas reais expectativas dentro dun estado como o español tan europeo como diverso.

Se o actual inquilino do Pazo de Raxoi, o ourensán Feijóo, gana, e o máis difícil aínda, “volve gobernar por maioría absoluta” derrotando ao socialismo, os seus propios electores van miralo obsesivamente, indicándolle a nova folla de ruta cara á saída do poder, mentres que a Casado tamén se lle vai autoesixir unha viaxe urxente cara ao centro progresista

Se o actual inquilino do Pazo de Raxoi, o ourensán Feijóo, gana, e o máis difícil aínda, “volve gobernar por maioría absoluta” derrotando ao socialismo, os seus propios electores van miralo obsesivamente, indicándolle a nova folla de ruta cara á saída do poder, mentres que a Casado tamén se lle vai autoesixir unha viaxe urxente cara ao centro progresista, mal que lle a pesar do seu socio e xeral secretario Egea. É dicir: a parecerse, si ou si, aos modos e maneiras do PP galego, que arrastra tantas variedades ideolóxicas na súa caixa forte, que non son exactamente a dereita pura e dura, pero tampouco deixan de representala envolvéndoa nese centrismo galeguista ao que nunca fixo noxos nin sequera o Pai Fundador, Manuel Fraga.

Ata na inhóspita Catalunya están a virar a cabeza cara a Finisterre, porque se a vitoria de Núñez Feijóo vai devolver a millóns de votantes non independentistas a fe nas súas conviccións constitucionalistas, tan ninguneadas por un Goberno do Estado débil e cambiante, pero sobre todo polos que queren acabar co concepto Esta Nación porque si e porque poden.

Se en Galicia e en Euskadi gañan os actuais inquilinos que se someten ao ditado das urnas poderiamos comezar a pensar que algo no mesmo sentido cabe nas catalás e logo no resto das comunidades do resto dos españois, incluídos os bolivarianos populistas, porque agora mesmo, votar Bloque ou Marea non é exactamente o mesmo que facelo na anterior clave Podemos. Vamoms, que o nacionalismo galego independentista volve ás súas orixes con todas as súas consecuencias, algo que, como xa explicamos, tamén fixo o PP de Galicia, descolgándose con firme suavidade das insoportables ataduras xenovesas escasamente eficientes cando se trata de conseguir maiorías absolutas para formar Goberno para os catro próximos anos.