Vén o que vén. Era fácil de prever, porque o que vimos e padecemos nos dous últimos anos, por poñer un exemplo fácil, dinos que temos un problema político, non só en Catalunya, senón no conxunto do Estado. Porque o de esixir nas rúas a independencia é como unha mala gripe, que comeza cun esbirro e un lixeiro picor na garganta, para logo expandirse a todo o corpo e de alí, se continua sen o tratamento adecuado, pasarse ao resto da familia que convive xunta, e por lóxica aos compañeiros de traballo ou aos espectadores que ven xuntos unha película ata chegar a transformarse nunha pandemia de consecuencias imprevisibles.

O Goberno que eliximos ten pois ante si, non o problema catalán só, como din os ministros sanchistas e podemitas, senón a segunda fase, xa moi avanzada, da falta do encaixe pactado do Estado das autonomías que, se na década os setenta do século pasado, foi unha novidade para a Europa política, agora, por non seguir traballando coa eficiencia política debida en busca, á miña entender, dun federalismo asimétrico que alumase un pacto de convivencia, aínda que fóra de mínimos entre todas as partes en conflito deveu en sedición segundo sentenza do Supremo. Unha auténtica catástrofe...!

Estamos así, porque o noso representantes parlamentarios equivocáronse gravemente, e persisten no erro, pero tamén porque os nosos mozos sen emprego nin futuro, xa pasan da política, e a rúa -que debía ser súa- tomouna o independentismo máis violento, que só ten enfronte a toda clase de policías, por exemplo aos mossos e a garda civil, que nin poden dialogar nin teñen ese labor.

E cara a onde nos queren dirixir os que mandan? Pois, polo que parece agora mesmo, cara á reforma do Código penal, que é un parche máis como o son os que se buscan pola vía xudicial, ou a través dos pactos de investidura un atallo ao verdadeiro problema real.

Somos tan diversos que ninguén é capaz de encaixar esa magnífica policromía social nun arco iris de gobernabilidade pactada que apareza por encima de todos sen que ninguén diga, este ‘arco da vella’ -que así se chama onde nacín- é marabilloso. Non existe ese consenso, nin creo que polo camiño polo que imos logremos alcanzalo nun prazo razoable. Ao meu admirado Castelao a súa brillante idea sobre o federalismo ibérico pilloulle no exilio bonaerense, onde morreu sen poder regresar á Galicia que tanto idolatrou. Seguimos igual, ou peor que entón, porque por moito que miro ao meu ao redor non atopo estadistas dese nivel ou do de Azaña, ao que tanto citan agora no Congreso quen só son intelectuais mediocres ou españois de escaso fuste. E nesa mouteira do camiño atopámonos discutindo como no cadro de Goya.

Temos que reaccionar e buscar urxentemente a forma de entendernos. Desprezar, si, desprezar, as polémicas estériles como a que agora temos montada en Murcia e en Madrid. E dicirlle ‘non’ aos que discursean en nome de “a súa patria” para que déixennos en paz, porque se non o conseguimos, volveremos a ese lugar no que os nosos bisavós no 36 leáronse a tiros. Busquemos con firmeza, pero tamén con serenidade, o noso ‘arco da vella’ que segue estando por encima de todas as nosas cabezas para que nos ilumine e permítanos vivir en paz. Só hai que esperar a que escampe, e volva saír o sol. Así de simple.