A Avogacía do Estado acaba de ensinar aos cidadáns, sen luz nin taquígrafos que expliquen a súa decisión, o escrito que onte anunciabamos no noso diario, seguindo o ronsel da primicia dos compañeiros da SER, que xa coñecía Esquerra Republicana antes de que este luns do agonizante decembro fose publicado oficialmente.

Somos poucos os medios que onte domingo escandalizámonos polo feito do "chivatazo" á "parte contratante da primeira parte", dito en linguaxe grouchiano. É unha inmoralidade de tal calibre, que posta no saco sen fondo dos trágaas do 'procés', apenas vai ter percorrido, salvo que o Constitucional déalle cancha ou que a "maioría silenciosa" dos actuais dirixentes socialistas ármelle unha gorda ao seu Señorito da Moncloa, cousa bastante improbable nos tempos que corren.

A posverdade e o populismo fixéronse os "putos amos" do negocio político en España. As mensaxes cambian cada nanosegundo e nós, os presuntos receptores dos mesmos, damos mostra, por esgotamento social, de posuír unha memoria de peixe incapaz de almacenar tantos datos contrapostos dun presidente cuxa indecencia moral alcanzou as máis altas cotas da historia do que aínda é o noso país e séguese chamando España, aínda que ninguén sabe xa por canto tempo.

Junqueras promete o cargo de deputado no Congreso

E se o Señor Pedro Sánchez Pérez-Castejon tenllas tesas cunha parte moi importante dos xornalistas, a dereita popular tamén se está traballando concienzudamente un desolador futuro mantendo unha estratexia de encefalograma plano, ao pretender que o que quede do post-sanchismo vai favorecer desde o desgoberno que xurda, tras a moi longa lexislatura que se adiviña no horizonte.

Para demostrarlles que o da memoria de peixe que padecemos non é unha coña, quixese sinalarlles a escandalera, xa esquecida por certo, que se montou hai só uns días co que algúns diarios titularon como o "aquelarre do Palau", acto independentista no que se exaltou con fervor e vehemencia extremos o ideario da Catalunya independente nun marco incomparable como o é e seguirao sendo o Palau de a Música Catalá. Unha venerable institución xenerosamente subvencionada pola Generalitat de todos, o Goberno de España e non digamos as marcas e empresas que traballan na, de momento, Comunidade Autónoma. Ningún dos que sentiron ofendidos por tanto malgaste de patriotismo catalán acordouse, ao ver as imaxes, doutras moito mais sombrías e vergoñosas para o Reino de España e para a propia sociedade civil catalá como o foron aquelas en as que os xuíces emitiron, o 15 de xaneiro do 2008, a chamada Sentenza do Caso Palau, na que se detallaba minuciosamente o espolio de 23,2 millóns á xoia da cultura catalá perpetrada por distinguidos patriotas cataláns que coas súas familias e a permisividade do goberno nacionalista de entón roubaron a mancheas dos diñeiros que só ían destinados á cultura, provocando a vergoña e o estupor de todos, independentistas e non independentistas. A día de hoxe, eses señores e señoras non pisaron o cárcere e ningún ou ningunha dos que manosean esteladas polo procés e os presos saíron á rúa para protestar queimando contedores. Por que? Porque a memoria de peixe aféctanos a todos.

Deixémolo neste punto, que o que nos vén en xaneiro dará para moitas palabras, mesmo máis grosas. Aos Avogados do Estado --que nunca poderían perder o seu posto de traballo por moito Goberno que o pretendese, porque a súa praza é segura tras unha moi dura oposición-- só dígolles despois de ler a súa nota de prensa: dime do que presumes e direiche do que careces. Lido pois o que piden no seu escrito oficial, ninguén se vai a crer hoxe luns que non sucumbiron ás presións da xente de Moncloa, á súa vez orientadas polo seu irrefreable desexo de seguir na Moncloa. Con ese conto a outro sitio, letrados.

Que sexan Vds., amigos da prensa dixital, felices no 2020 e non se crean aquilo de que se non hai goberno acábase o mundo mundial. Non só non é certo, senón que sería extraordinariamente saudable, non para o Señor Sánchez e Pérez Castejón por suposto, que a Providencia nos permitise poder cambiar o noso voto nunhas novas eleccións. Por desgraza non vai poder ser e ben que o imos a lamentar. Ai o populismo!