Dicía Renato Descartes que "é prudente non fiarse de maneira total de quen nos engane unha vez". A frase vén a conto por a moi nutrida cantidade de políticos de toda clase e condición ideolóxica que nos enganaron ao longo do denominado 'procés' que aínda enturbia a nosa convivencia en Catalunya e embarranca o entendemento parlamentario nas Cortes do Estado.

A aparición dunha sentenza do Tribunal Europeo en plena negociación dun Goberno en Madrid produciu, como era de esperar, o consecuente balbordo transformado en euforia no bando independentista, que esnaquizou a estratexia do PSOE nas súas moi inestables negociacións coa Esquerra Republicana de Oriol Junqueras.

Ao ver tanta xolda "indepe", dá a impresión de que os beneficiados co fallo non oesperaban, cando moitos supoñiamos que uns negociadores tan intelixentes deberíano ter nas súas previsións cando comezaron a dialogar cos sociatas; e estes, tamén por lóxica política, tamén debían supoñelo. Agora vai resultar que ambos son parvos ou, o que é peor, tomáronnos aos votantes por esa condición.

Junqueras durante a constitución do Congreso

Como ao final todo se sabe, se nos fixamos iremos vendo polos acontecementos dos próximos días que clase de conto chinés contáronnos, para que ao final se monte unha tan gorda que o da convivencia non teña volta atrás.

Por todo iso e moito máis, non é unha mala decisión ter a palabra prudencia presente na nosa análise diaria dunha situación en aparencia sinxela, pero que con tanto engano e medias verdades fóronnos complicnado tanto as partes interesadas no asunto.

Que o Goberno Sánchez diga agora ao Supremo nun nota oficial ten que ver como fai cumprir a decisión do Tribunal de Xustiza da Unión Europea, destila un tufo insoportable de covardía ideolóxica. Para a maioría dos españois está claro que o Alto Tribunal tivo que recoller con moita enteireza e manexar con enorme profesionalidade unha lea política que só xeraran os mesmos políticos e que poñía en perigo a estabilidade do Estado de Dereito e, por tanto, a supervivencia da Constitución e a mismísima Xefatura do Estado.

Con estes dirixentes non imos os cidadáns españois a ningunha parte segura. E con esta Europa timorata e falta de valores ao mesmo lugar, se somos listos, que elixiron os ingleses co seu decidido Brexit.

O malo de todo este barullo é que aos do montón deixáronnos pouca marxe para cambiar o relato, polo menos en Catalunya, onde as rúas tomáronas os violentos, mesmo nos días de fútbol, que xa é o non vai máis.

Estaba claro, mesmo para Sánchez, que Esquerra ía deixar colgado ao presidente do Reino de España tan pronto lle fose posible e que Puigdemont aproveitaría a primeira ocasión para subirse a lombos de Junqueras e reconciliarse pola vía dos feitos consumados cos seus fraternais inimigos para birlarlñes as autonómicas; e que a viaxe a Ítaca substituiría a un crecido Iceta pola actriz Colau, tan dada a cambiar de opinión constantemente, como tamén volvemos a ver nas última horas, e van...

Así que como dicimos os galegos, aplíquese a este galimatías, unha vez máis, aquela contrastada frase que define a prudencia en estado catatónico: "Velas vir, deixarlas pasar e se che mexan, di que chove". Iso si, como asegura o filósofo francés, con cuxa cita comezamos a comentarlles a actualidade mais inmediata, sen fiarnos un pelo dos que ata o de agora nos enganaron e seguen pretendendo facelo.