As aparencias enganan

O Congreso do PSC pasará á historia como o conclave da unanimidade. Ningún Primeiro Secretario nin tampouco ningún Secretario Xeral do PSOE conseguiron na historia que, en circunstancias normais, o seu informe de xestión ou o seu propio labor político, obtivesen o cento por cento dos votos dos delegados.  A imaxe entre os anos 60 e 70  do pasado século móstranos ao búlgaro Todor Zhivkov quen a partir das súas sospeitosas reeleccións no seu país deu pé ao soniquete político da elección á búlgara, tan pouco agradable ao oído de quen organiza congresos e logran resultados abrumadoramente maioritarios. Non sei se é este o caso, confío en que non pero, o certo, é que os datos que todos coñecemos, fannos ter malos pensamentos por semellante consenso, vendo como estaba a sala chea de cargos do partido, dirixentes públicos sociatas e paniaguados de todo tipo e lugar común.

E aínda así, o Congreso dos socialistas cataláns ten algo de positivo, é a procura e o desexo de que se forme na sociedade catalá unha maioría ampla pero diversa, capaz de mostrar a forza política necesaria para transformar a debilidade do actual Parlamento catalán nun órgano apropiado que permita ás dúas Catalunyas existentes  convivir en paz, atopando pactos puntuais para que o diálogo se abra no medio de tanto  fanatismo independentista que está a piques de descartar a man que lle tendeu o propio socialismo español, moi debilitado por un Sánchez que se deixou a ética política na esquina do "non é non " lindando coa avenida dos Barones.

Se agora mesmo, baixáramos a discusión sobre os nomes propios, á carón do de Iceta, habería que destacar o de Salvador Illa ao que Ferraz ten nos seus pensamentos desde hai tempo como político serio e fiable que é, pero ao que os que levan vinte anos na executiva ou nas alcaldías do Baix comezasen a tentar mover a cadeira, porque saben, que cando máis pase o tempo será o inimigo para bater nun futuro non moi afastado. Outro nome é o de Nuria Marin que queda de Presidenta do Partido, da Deputación e Alcaldesa de referencia en l'Hospitalet, cargos que os seus máis que queridos inimigos consideran que, de momento, colmará as súas ambicións políticas. Xa veremos. O de Eva Granados é a última prórroga para que a súa carreira política despegue definitivamente ou a chamen para Ministra, e o de Antoni Balmon a proba do nove de que no socialismo catalán, especialmente no Baix Llobregat o que se move é pouco ou case nada. Para que cambiar se os votantes de esquerdas cambiaron de comarca ou se foron a Esquerra, os ansiados socios.

Bem, pois xa teñen os empresarios cataláns o que querían: un partido atado pola unanimidade conectado co sanchismo, e ao que se hai pacto sumarase "a outra España" da que tanto desconfía o mundo do diñeiro.

Ben, pois xa teñen os empresarios cataláns o que querían: un partido atado pola unanimidade conectado co sanchismo, e ao que se hai pacto sumarase "a outra España" da que tanto desconfía o mundo do diñeiro. Pronto saberemos se a cousa funciona ou se hai que ir a novas eleccións como fixeron os intelixentes israelitas aos que nos lles asusta votar as veces que sexa necesario con tal de que o seu país funcione. E é que como di o refrán: as aparencias enganan.