Como cidadán demócrata, radicalmente demócrata ademais de republicano e soberanista –por si houbese dúbidas respecto diso-, non podo por menos que volver expresar publicamente a miña fonda preocupación por moitas das sentenzas últimas do poder xudicial español. Sentenzas que entendo non se corresponden coa natureza e esencia dun estado democrático e o papel que no mesmo correspóndelle ao poder xudicial, quen aparece claramente delimitado no título VI da Constitución española (“Do poder xudicial”). Sentenzas que me provocan grandes dúbidas sobre a real independencia da xustiza española (Art. 117 C.E.).

Un dos máis recentes casos de discrepancia foi á mantenta da resolución xudicial sobre a xestión de EREs de Andalucía durante o longo mandato do PSOE, concretamente entre os anos 2000 e 2009. Discrepancias que alcanzan non a avaliación política e social que me merece a actuación da Xunta de Andalucía (PSOE) neste asunto que é moi negativa e crítica. Alcanzan a intervención xudicial no mesmo. Unha intervención que considero fóra de lugar e desproporcionada. Os argumentos en que me apoio parten do feito de que os EREs foron no seu día aprobados polo Parlamento de Andalucía, polo que eran legais para todos os efectos, o que deixaba fóra de lugar a intervención xudicial.

Unha interferencia xudicial nas decisións políticas que se repite con demasiada frecuencia e na que as dereitas españolas teñen un papel decisivo pola súa teima en xudicializar todos aqueles asuntos políticos relevantes nos que democraticamente perden a batalla política. Pareceu coma se estivesen seguros de que a xustiza española finalmente acabaría dándolles a razón, mesmo contra a opinión dos Parlamentos quen, segundo a Constitución Española (Título III), “representan ao pobo español” (Art. 66.1) e “son inviolables” (Art. 66.3).

Pero volvamos a EREs. Antes, e para despexar posibles dúbidas, direi que non son militante nin votante do PSOE, polo que neste asunto non me move ningún interese particular. Neste asunto recollo a opinión do profesor Pérez Royo de que “os feitos que figuran no apartado de FEITOS PROBADOS non poden ser, de ningunha das maneiras, constitutivos dos delitos de prevaricación e malversación (…) Hai unha radical incompatibilidade entre o relato fáctico e a cualificación xurídica”. Lembremos que os EREs formaron parte duns orzamentos e que o Proxecto de Orzamento que os incluía, previa tramitación da Consellería de Economía e Facenda, contou co informe favorable tanto da Dirección Xeral de Orzamentos como da Intervención Xeral. Neste marco legal, cabe preguntarse: “Onde está o delito de prevaricación e malversación dos expresidentes da Junta de Andalucía?”. Máis aínda, tales Orzamentos foron aprobados, mediante maioría absoluta, polo Parlamento de Andalucía quedando, nese intre, fóra da competencia xudicial xa que “a vontade expresada polo Parlamento e a vontade xeral, é a lei” que, por tanto, deixa fóra de responsabilidade aos que participaron na súa elaboración. Hai si unha indiscutible responsabilidade política, extensible a todo o PSOE de Andalucía, por non controlar o destino real dos fondos públicos aprobados –non ver a cantidade de desvergonzados e chourizos que se estaban aproveitando indebidamente dos mesmos-, pero non xudicial. Velaí o fundamento das miñas dúbidas sobre o funcionamento da xustiza que, unha vez máis, parece estar por encima tanto das decisións dos Parlamentos como da repartición de poder e responsabilidades que outorga a propia Constitución Española.

Dúbidas estas que xa tiven cando a reforma do Estatuto de Autonomía de Cataluña promovida polo goberno tripartito que presidía Pasqual Maragall (2003-2006). Cando o Tribunal Constitucional tombou un texto que fora aprobado polos Parlamentos catalán e español e referendado por un referendo. Unha resolución de o T. C. que o profesor Pérez Royo cualificou como “golpe de estado en Cataluña do Tribunal Constitucional” pois este alto tribunal coa súa decisión ignorou tanto o resultado dun referendo como, o máis grave, os acordos de dous parlamentos. Dúbidas que, como xa expliquei nestas mesmas páxinas, repetíronse cando a sentenza do Tribunal Supremo aos políticos cataláns do chamado Procés e que se converteron en escándalo no caso dos chamados Jordis por considerar que estes dirixentes sociais non cometeran ningún delito de rebelión. Como moito de malversación e desobediencia que non ten a mesma gravidade.

Dúbidas que se apoian en evidencias que explican a miña discrepancia coa judicialización da vida política que promoven as dereitas españolas para así tapar as súas derrotas políticas. Judicialización que fai un enorme dano únaa democracia, como a española, xa de seu moi deficitaria.