Reconciliarse con Santiago de Compostela (Sumrrá no Feito a Man)

Compostela non se alimenta tanto da arribada dunha barca de pedra como do talento da tripulación que representa as sucesivas iteracións da farsa.

Compostela non se alimenta tanto da arribada dunha barca de pedra como do talento da tripulación que representa as sucesivas iteracións da farsa.
 

Están ateigadas as escaleiras da Quintana. Bótalle mil, dúas mil persoas. Calculo un 70% de foráneos e 30% de indíxenas. 

Soa Sumrrá, combo cósmico de jazz galego. Non é música doada. Avant-jazz? New age-noise? Partes de Ludovico Euinaldi, outras de Yo La Tengo. A melodía cómpre buscala. Para oír, hai que parar, escoitar.

O baixo de Xacobe boura, a batería de LAR Legido ruxe arañada con trastes de todo a cen.  Aprendemos a percibir a música no que obviamos a diario. Nunca te decataras da melodía dun globo desinflándose? De fondo, máis aló do mínimo escenario, bailan un par de cativos descalzos ante o deleite da improvisada tribo.

Dos tres instrumentos, o máis imporante é o máis tímido. O piano de Manuel Gutierrez cose unha melodía cada vez máis a modo, máis abaixo, esfiañándoa con preguiza ata abandonala por completo. Sucede daquela un milagre no Feito a Man.

Ás dez da noite nunha Quintana de agosto rebordando pilgrins, hai silencio absoluto.

Gutiérrez tangueunos a todos, visitantes e seareiros locais, a unha comuñón sensorial, a un baleiro sonoro. Estamos aducidos. Incluídos algúns clásicos profundos da noite compostelana, que xa empor si é ben fonda. Xente que nin sabe estar quieta nin calada, quedou pampa.

Nese intre de silencio reconcilieime coa miña cidade. Esquezo que non vou entrar no super  porque volve a estar ateigado de excursionistas. Obvio os dez minutos cedendo o paso a unha manda de cristiáns en bici pola beirarrúa (miren, saltarse o código de circulación creo que tamén é pecado).  Acepto submiso ser actor secundario na miña cidade, figurante dunha farsa espiritual dopada cos meus impostos.

Conto de novo. Son, mínimo, 700 peregrinos. Todos hipnotizados por Sumrrá. Daquela, calculo, malo será que non haxa un par de afeccionados ao jazz. Dous melómanos que volverán a casa lembrando como tras andar mil camiños acabaron nunha esquina de Europa hipnotizados por un trío lisérxico.

Son experiencias así as que fan de Santiago un lugar diferente. 

Compostela non se alimenta tanto da arribada dunha barca de pedra, que nega o principio de Arquímides e o sentido común, como do talento da tripulación que representa as sucesivas iteracións da farsa.

A leria da Praystation atrae como un imán a persoas peculiares, que nalgún intre das súas vidas sentían que non encaixaban na súa terra e marcharon. Calquera picheleiro pode darlle exemplos a moreas. Cantautores arxentinos aos que lles devalaron o peso, periodistas asturianos exiliados por desamor, profesoras centroeuropeas reiventándose, refuxiadas interiores abraidas pola aldea ideal … 

Todos eles chegaron e moitos acabáronse enrolándose para sempre. Se cadra este inverno embárcase alguén máis, quen sabe se será esa coreana amante do jazz de vangarda, que agora segue o ritmo cos pés e unha caña de tres euros na mans. Benvidas sexa ela e todas as demais a esta comedia de Santiago de Compostela.