Seguen os uns e os outros cubrindo tramos ata chegar á meta final soñada, que non é a normalización que todos queremos senón máis ben, a ulsterización que, como ben sabemos, as súas consecuencias duran máis anos que a peste negra e produce uns resultados terribles. Hoxe tocoulle a quenda de rifa a Oriol Junqueras quen, desde o moi subvencionado diario independentista 'O Nacional', dille o seu a Miquel Iceta, para que o patio catalán anímese aínda máis e os sociatas perdan credibilidade electoral en Catalunya, lugar onde, segundo di algún dixital de dereitas de Madrid, pactan polo bajini un acordo de Govern ERC e PSC, se é verdade que Torra queda sen a Presidencia da Generalitat en decembro pola súa desobediencia á Xunta Electoral Central, que o propio sátrapa recoñeceu ao Xuíz do TSJC cando lle interrogou.

E se iso é verdade, que eu non mo creo, a que xogan os dous bandos diante das mesmas narices do seu electorado e coas rúas botando fume, non só dos contedoras incendiados, senón, sobre todo, pola indignación da xente normal dun e outro lado que cada día ve como todos camiñamos cara ao afundimento da nosa convivencia?

Non se se Vds. fixáronse, pero a historia de as colonias españolas en América, devida felizmente en independencia e logo en estados libres, entre os que hoxe poden ser por exemplo Chile ou Arxentina, nacións de puxante actualidade polas súas moi parecidas crises, podería ensinarnos algo moi parecido á etapa na que agora estamos en España e aprender das súas follas de roteiro. Así que, por favor lean Vds. esa parte da historia na que a corte española perde as súas colonias, e que similitudes atopan coa burguesía nativa que busca e atopa a maneira de rebelarse contra a patria da que xa extraeu os seus privilexios, e non conforme cos mesmos quéreo todo e non ten empacho en conseguilo polas armas, e logo, terminado o conflito, goberna igual ou peor que cos vicerreis que lles impuxeron desde Madrid, deixando como herdanza a situación económica que levan moitos anos padecendo os que despectivamente chamamos "sudacas", esquilmados polas elites multimillonarias ou as multinacionais do hemisferio norte que, sen escrúpulo algún, seguen facendo que as maiorías de desherdados da terra sigan aínda hoxe tendo que saír á rúa, para que non lles suban o metro ou porque non poden pagar a luz.

Quen nos garante en Catalunya que se hai unha independencia, esas cen familias catalás emparentadas entre si, ricas e cos fillos e familiares ocupando cargos públicos ou prebendas de 6.000 euros mensuais como a Señora Puigdemont, non nos van a deixar o país peor do que xa o temos ou mellorar o seu status a conta do noso? E outra pregunta máis, que fai a Republicana Esquerra ou a CUP ou os Comúns bailándolle a auga a unha xente á que só lle interesa a súa carteira?

Pénseno. Se cadra, como a min pasoume cando me fun un tempo a Arxentina, ábrenselle os ollos e descobren un dos segredos mellor gardados polo capitalismo latinoamericano con sede no FMI, cuxas siglas en ínguas son IFM e ten a súa sede en Washigton. Para entendernos, o organismo que regula os endebedamentos dos países, especialmente en Latinoamérica. Xa verán o que nos parecemos. A historia non mente.