Catalunya e a "conllevancia" orteguiana

Ortega e Gasset foi para os seus contemporáneos do século XX unha referencia no pensamento moderno. Os seus diatribas con Azaña sobre Catalunya quedaron perpetuadas nas sesións do Congreso dos Deputados. As súas conversacións con contemporáneos da talla intelectual e política de Joan Maragall, Josep Pla, Eugenio d’Ors, Josep Carner, Alexandre Plana, Antoni Rovira i Virgili, Rafael Campalans, Joan Estelrich, Amadeu Furtado, Humbert Torres, Carrasco i Formiguera ou Josep Ferrater Moura -e que foron extraordinariamente recollidas no gran libro de Andreu Navarra "Ortega e Gasset e os cataláns"- demostran que o filósofo madrileño coñecía perfectamente as reviravoltas de amor-odio do binomio España-Catalunya e que, aínda que opinase de parte, formara o seu criterio con coñecemento de causa, avalado en numerosas conversacións, cartas e libros que lle levarían a unha resignada posición existencial, para a cal se inventou unha palabra case imposible: A ‘conllevancia’.

E se a este xornalista tíralle máis a súa simpatía por Azaña no tema ideolóxico no tempo en que viviron ambos, ha de recoñecer que, visto o que vimos e padecemos onte os cidadáns correntes e sobre todo, o que contemplamos in situ como consecuencia da chamada sentencia do Supremo sobre os políticos do procés, habemos de avenirnos a pensar como Ortega, de que o que nos espera a uns e a outros é unha "conllevancia demócratica" durante unha moi longa singradura convivencial, se non queremos acabar como no Ulster asumindo as tristísimas consecuencias que todos sabemos.

Quen son as vítimas? Todos os que aquí vivimos. E debido a que estas situacións nunca se pechan ben se ao final do conflito hai vencedores e vencidos, xa se poden imaxinar o que nos queda por esperar. Non lles conto quen son os culpables, porque polo menos eu non o sei. Hai tantos candidatos sobre a mesa que non me queda espazo na pantalla para relacionarlles unha listaxe minimamente solvente. Só espero que os nosos fillos e netos non paguen as consecuencias, para o que se fai necesario que esas e eses incompetentes desaparezan pronto, por exemplo na próxima lexislatura parlamentaria das nosas vidas, para que, polo menos aos que queremos dialogar déixennos facelo pacífica e sensatamente. Mentres tanto, fagamos caso a Ortega, conlevémonos os que vivimos en Catalunya. Sería bo e sabio. E aos que gritan desde Bruxelas ou desde Madrid que lles dean.

'Catalunya e a "conllevancia" orteguiana' é un orixinal de catalunyapress.es