Houbo un tempo, cando Roma dominaba o mundo coñecido, no que se celebraba a chamada ‘Festa do Escravo’, que coincidía co solsticio de inverno e a entrada do sol no signo de Capricornio –entre os días 17 e 23 de decembro– que coincidía co fin do período de sementa e o ritmo de traballo no campo baixaba moito. En A Saturnalia, como se chamaba popularmente a este período vacacional, rendíase homenaxe a Saturno –o Deus da Agricultura– e en consecuencia aos entón chamados escravos todo estáballe permitido.

E como recompensa polo seu esforzo e dedicación, obsequiábaselles cuns sopapos redondos de higos, dátiles e mel, nas que se escondía un faba seca, símbolo da prosperidade. A sorpresa na devandita época era que se o que atopaba o faba no seu anaco de sopapo era escravo, quedaba libre do traballo por un día e era agasallado como un rei, mesmo nalgúns casos concedíaselle a liberdade.

Sirva esta cita da memoria histórica común nos territorios do antigo Imperio romano -a Catalunya romana o foi- para explicar, primeiro, que como é obvio, os procesados non son nin foron nunca escravos de nada nin de ninguén; e logo o por que cremos que a sentenza do Supremo aos condenados por secesión en Catalunya esconde no seu interior o equivalente metaforicamente a aquela faba seca da fortuna, que lles vai a conducir case de forma inmediata ao terceiro grao penal e con el a unha semilibertad nas súas condenas.

Como é sabido e así está escrito na sentenza, o Tribunal Supremo rexeitou impoñer aos acusados o chamado período de seguridade, que impediría conceder o terceiro grao aos condenados antes de que estes cumprisen a metade da condena na sentenza do procés. Mesmo no seu intervención final no xuízo, a Fiscalía pedira aplicar esta medida, posible en casos de condenas superiores aos cinco anos de cárcere. Pero esa condición, común para case todos os penados en territorio español, desapareceu milagrosamente polo xeneroso esquecemento dos xuíces que presidiu o Xuíz Marchena. O cal significa que os servizos Penais da Generalitat non terán ese obstáculo á hora de decidir en que réxime penal cúmprense as nove condenas do procés desde o minuto cero. Imos... en xaneiro.

Para xustificar ese privilexio, a sentenza só dinos o seguinte:

"Os acusados foron castigados, ademais da as penas privativas de liberdade asociadas aos tipos polos que se formula condena, a penas de inhabilitación absoluta que exclúen o sufraxio pasivo e a capacidade para asumir responsabilidades como aquelas que estaban a ser exercidas no momento de delinquir".

Por resumir. Que se así o desexan as autoridades penitencias catalás, poden -e así o farán- deixar a "os seus presos políticos" durmir en casa todos os días da semana salvo que o Fiscal, o Xuíz de Vixilancia penal e outra vez o Supremo opóñanse ferozmente, algo que, vendo o que pasou co penado Oriol Pujol, vémolo case como utópico.

Mentres tanto, todo iso avergónzanos a todos, especialmente aos que tivemos a algún fillo no cárcere condenado por un xuíz independentista; o impresentable Torra e o orfeón independentista paséase polas rúas e ameázanos a todos os demócratas españois, amantes do diálogo, case coa ira de Lucifer se non nos sometemos á súa satrapismo totalitario.

Falemos claro. A sentenza -que é dura, pero moi fácil de acatar para a maioría dos europeos- non vai servir de nada se a parte contratante da primeira parte -que diría Marx Don Groucho- non deixa de mentir aos seus seguidores, explicándolles o que agora xa todos sabemos: que a manobra do Presidente do Goberno español -dirixindo intencionadamente o Xuízo cara á Avogacía do Estado- beneficioulles xenerosamente, isto se temos en conta que moita xente esixía rebelión e non esta secesión ligh se se aplican -como lles sinalo liñas arriba- as previsións penais que o Estatut de Catalunya outorga ao Govern presidido, agora mesmo, por un iluminati totalmente fanatizado.

O camiño cara á concordia e con el cara á convivencia, non fixo máis que comezar. Pero, de momento, comezamos moi mal. Non me alegro das condenas, pero esta sentenza que non parece gustar nin a uns, nin a outros -o cal nos fai crer que é bastante xusta polos feitos xulgados- debería cumprirse sen que nos quede a sensación de que todos, en España e especialmente en Catalunya, non somos iguais ante a lei.