Hai persoas de todas as profesións que lles gusta estar en primeira liña de todo: ser a estrela que brilla sempre por encima do resto dos humanos. En política é máis evidente grazas aos medios de comunicación. Un deses políticos camaleónicos é Toni Comín, agora home de confianza de Puigdemont en Bruxelas e outrora neno protexido e consentido pola familia Maragall.

Facía algún tempo que o exconseller fuxido non era noticia, o que se deduce que estaba nervioso. Por iso, días antes da sentenza dos políticos presos e para meter culler na precampaña electoral, reapareceu nunha entrevista na que chama á xente a non acudir a traballar porque Catalunya debe buscar o desgaste económico do Estado. Díxoo e quedouse mirando aos seus amigos de Nova Alianza Flamenca, compañeiros de Vox no grupo de Conservadores e Reformistas no Parlamento Europeo, onde están encantados da vida.

Puigdemont e Comín

Comín argumenta nesa mensaxe de boicot ao traballo que “Catalunya segue sendo unha das locomotoras de España” e se a locomotora párase, a economía española teñen problemas. Comín segue manipulando e esquécese de que Madrid converteuse nos últimos tempos nunha das cidades máis atractivas para os investidores estranxeiros. Mentres que se prevé un crecemento do 2,2 %, só cinco autonomías farano por encima destas previsións: Madrid, Cantabria, Navarra, Castela-A Mancha e Galicia, mentres que Catalunya quedará cun 2,1%. Comín non recoñece que Catalunya é un vagón máis, non a locomotora.

Coa marcha de máis de 5.000 empresas e as perspectivas económicas, o que pretende Comín é afundir máis á Catalunya que di defender... Ninguén cun mínimo de raciocinio incitaría aos traballadores/as a xogarse o seu posto de traballo porque el pídello desde o seu cómodo lugar, onde se dedica a lanzar proclamas como un ideólogo calquera. Esquécese ademais de que ir contra a economía española significa ir tamén contra a economía de Catalunya. Claro que a petición a fai desde a cidade na que vive tranquilamente á conta de non se quen. Quen paga a súa estancia aí? O fondo da ANC?

A confrontación co Estado debe ser un proceso sostido, é dicir, manifestacións un día si e outro tamén, puntualiza. Recoñece que isto tería un custo económico, pero vén dicir que “o prezo da independencia pono o Estado”. E xa o remate das súas declaracións é crítica que fai a ERC, partido que o fixo conseller -nunca o imaxinaba que chegaría aí- porque a formación republicana recoñece que ao 1-Ou lle faltou lexitimidade interna... Dicía o psicólogo estadounidense David Seabury que “Ningún home vai traballar para intereses que non sexan os seus”. Esa filosofía é a que aplica sempre Toni Comín, o camaleónico político.