Cando o Xeral Franco faleceu no hospital o 20 de Novembro de 1975 aos antifranquistas deunos un ataque de gozo que, no caso dos da miña xeración, degeneró na recuperación instantánea da memoria histórica, no meu caso, da musical, lembrando das cancións que cantaban os meus pais a que dá título a este modesto artigo: Se va el Caimán, unha moi popular canción latinoamericana composta polo colombiano José María Peñaranda tras percorrer varios países de Sudamérica aterrou no noso país nos anos cincuenta na voz de Luís Alberto do Paraná.

Se va el caimán, se va el caimán,

se va para Barranquilla

Se va el caimán, se va el caimán,

se va para Barranquilla…

Naqueles anos, a censura ostentaba mando en praza, e as autoridades franquistas decidiron prohibir a difusión desta canción que xa acabara coa vida política de Enrique Jiménez presidente provisional de Panamá. Dicíase, por aquel entón, que Franco ía dimitir, algo que como ben vaticinou o Xeneral Cabanellas, e puidemos ver e escoitar estes días nunha das escenas da película de Alejandro Amenábar, nunca chegou a producirse.

Con todo, a canción do Caimán fíxose moi popular, sobre todo, entre a xente que escoitaba Radio Pirenaica polas noites na soidade do seu dormitorio e aínda máis entre aqueles miles de españolitos que no exilio ilusionábanse pola caída do Ditador que había masacrado aos seus e a eles enviábaos lonxe da súa patria coa etiqueta de vermellos.

Non sei por que, pero onte, con escasa caridade cristiá, recoñézoo, ao coñecer que a sentenza do Supremo inhabilitaba aos que se opoñían ao traslado dos seus restos ao Cemiterio do Pardo a impoñernos a “paz eterna” da súa momia no Val dos Caídos, púxenme a cantar de forma irreverente, outra vez, o “Se va el caimán” coa esperanza de que nunca máis se me ocorra volver facelo. Viva a Liberdade!