Puidémolo ver, en vivo e en directo: o Parlament de Catalunya converteuse, por obra e graza do President da Generalitat e varios parlamentarios e parlamentarias, nun lugar insospeitado para a rifa e os peores instintos políticos, que nos avergoña a todos os cataláns e condúcenos cara a unha canellón sen saída se non se rectifica o rumbo pronto.

Soubemos no pasado recente cara a onde levan estas situacións de malos modos: cando sufrimos a Declaración unilateral de independencia -de efémera vixencia-, cuxas nefastas consecuencias neste mes de outubro recibirán unha resposta legal en forma e modo de sentenza dolorosa e difícil de acatar para os independentistas e constitucionalistas que non fundamentan as súas crenzas políticas na pura e simple eliminación do adversario.

Uns e outros teremos unha difícil e longa tarefa para recompoñer os vidros rotos por aqueles mediocres como Puigdemont e Torra, aos que a súa ambición disfrazada de patriotismo levou á fractura social dos seus concidadáns e enfrontamento co resto dos españois; despropósito que seguen alimentando para desgraza duns presos que seguen no cárcere e uns gudaris novos aos que invocaron reiteradamente sen rubor, para a súa desgraza e as das súas familias, que onte mesmo ingresaron provisionalmente en Soto del Real. Tirar a pedra e esconder a man, nun Estado de Dereito que se prezar como tal, acaba irremisiblemente diante dun Xuíz, que loxicamente ten a obrigación de abrir un sumario e decretar unhas actuacións.

Un á parte merece a actuación parlamentaria dos dirixentes de Cidadáns, que resumiron toda a súa ideoloxía política en defendernos a os constitucionalistas dun risco vital, que persoalmente -sen que sirva de precedente- eu non sufro. Non me gustará o ton e sobre todo a mala acción de goberno dos dirixentes da actual Generalitat, nin tampouco as súas discriminacións informativas e publicitarias evidentes, pero diso a que me haxan infundido medo hai un treito. E dígoo co coñecemento de causa da miña difícil etapa como xornalista nos anos que me tocou exercer o meu oficio durante tárdoa-Ditadura.

Por iso, ás fillas e fillos políticos de Rivera, rógolles respecto e moderación no debate. Vds. deben, máis que ninguén -que din representar aos afectados polas malas artes indepes- mellorar as súas formas, coidando especialmente a linguaxe, por moito que o Sátrapa da Plaça de Sant Jaume quéntelles como a min mesma a alma democrática. Este país é unha Democracia con maiúsculas, e os demócratas debemos ser, sobre todo, prudentes. Buscar o voto dos iracundos é botar sal sobre un terreo sementado de hortalizas. Para entendernos: é privar aos cataláns que comezan a súa andaina na vida de calquera posibilidade de desenvolver as súas inquietudes na terra na que naceron. Esos votos, cada vez menos, que Vds. consigan, son pan para hoxe e fame política para un mañá inmediato. Pénsenllo.

E os que están na sombra acazapados e moven os fíos creando problemas onde non os hai, teñan a seguridade de que, antes ou despois, pasaralles como ao "intocable" Villarejo, que se pasou de listo fabricando historias falsas e acabou no cárcere enviado por un Xuíz. Tempo ao tempo.

Mentres tanto, Señorías, sen acritude, queden coa sabedoría popular que encerra hoxe o noso modesto titular: O Parlament de Catalunya non é unha taberna.