Como todos saben, Venezuela atópase, desde hai varios anos, mergullada nun "mar de calamidades" que veu evolucionando dramática e agora trágicamente. O que está a ocorrer, en síntese, é isto:

NO ECONÓMICO

A crise hiper-inflacionaria alcanzou o status de "a máis alta na historia do mundo". O Bolívar xa se devaluou 10 millóns de veces, a inflación alcanza valores anualizados de 25.000 % e estímase que será de 200.000 % a finais do ano. O comercio ha dolarizado os prezos seguindo a pauta do mercado negro pero a escaseza xa alcanza valores de 80 %. A isto agrégase o feito de que o circulante en efectivo só representa menos do 2 % do que se require, polo cal a maior parte das transaccións fanse por transferencias bancarias ou por vía electrónica, grazas aos bancos que aínda quedan.

Ademais, a estruendosa caída da produción petroleira debido á corrupción e ás decisións oficiais, así como a destrución do aparello produtivo agrícola e industrial, unido á diminución da capacidade de manobra do goberno, colocaron a nosa economía nun curso de franca e irreversible colisión.

NO SOCIAL

Continúa o crecente deterioración dos servizos públicos, especialmente a auga potable, a electricidade, o transporte público e a internet. Tamén se destacou o notable aumento da delincuencia. O roubo de partes de automóbiles e motocicletas, de teléfonos celulares e comida recruouse. Así mesmo, o número de roubos a man armada en vivendas e institucións como as universidades e empresas. Pero, sen ningunha dúbida, a crise máis grave exprésase na área da saúde, cun incremento notable de casos de morbilidad e mortalidade por diversas enfermidades que afecta, especialmente, a mulleres, nenos e anciáns, unida á escaseza de medicamentos ou os seus prezos impagables.

NO POLÍTICO

O desmantelamento da dilixencia opositora constitúe o elemento máis notable, aínda que hai que sinalar os primeiros signos de autogestión do pobo na súa loita. Con todo, as tensións entre os grupos gobernantes fixéronse obvias e os preitos están á orde do día, o cal reforzou a percepción que temos do seu talante patolóxico.

NO INTERNACIONAL

O incremento das sancións fixo efecto na coherencia interna do goberno venezolano, e incrementado os conflitos, á vez que as decisións dos organismos internacionais e da OPEP fixeron a súa contribución ao desastre interno. Agora agrégase a deliberada confrontación política e as ameazas armadas, con Colombia.

.

Pero, coma se isto fose pouco, un novo elemento fíxose presente como compoñente da crise que vivimos.

Trátase da aparición en amplos sectores da poboación, de evidencias contundentes do denominado 'Síndrome do Queimado' (Burnout) o cal se expresa nunha sensación persoal de fallar, de estar desgastado ou de sentirse exhausto, debido á percepción de enfrontar demandas excesivas de enerxía, atención, forza e recursos.

A primeira vista esta situación podería atribuírse ao tensión crónica que produce a crise económica ou social, tal como sinalaron os expertos con relación á tensión laboral; pero cando se mira en retrospectiva, podería pensarse que é un dos produtos esperados da aplicación sistemática –que leva máis de 10 anos- dunha política de "crebe" da vontade individual e colectiva, con propósitos de lograr submisión e control por parte do goberno.

De ser certo -e aínda que pareza extraída de 'O Príncipe' de Maquiavelo- a hipótese de traballo dese macabro plan, sería:

Se... podemos crearlle á xente unha situación tal de desesperanza e dependencia, de incapacidade para administrar o seu presente e o seu futuro, que conduza a un estado de esgotamento físico, emocional ou mental e de resignación, que teña consecuencias sobre a súa autoestima, e que por medio dun proceso paulatino, as persoas vaian perdendo o interese nas súas tarefas, o sentido de responsabilidade, entren en crise de ansiedade, caian en depresión ou diga “xa non podo máis”…

Entón… poderemos exercer control sobre ela, mantelas sumisas e dependentes, para avanzar a paso de vencedores na refundación da república para nós e na creación de “home novo” socialista, patria ou morte e cooperante.

Trátase, entón dun proceso psicótico de despersonalización, de auto descualificación e de creación de impotencia, para que a xente só ocúpese de sobrevivir. Só así podería explicarse a incomprensible inacción do goberno fronte á crise económica, social e política.

Se os que alertaron sobre esta "síndrome do queimado" teñen razón, entón non podemos avaliar a situación actual máis que como "un avance cara a un xenocidio calculado".

O goberno declarounos a guerra!

Mentres tanto, a xente sofre e padece, pero tamén se organiza e loita.

Amencerá e veremos!

Venezuela: A outra cara da crise publicouse orixinalmente en Catalunyapress.es