Venezuela: punto de crebe

Desde fai xa cinco anos a crise económica, social e política na que proceso bolivariano mergullou ao país, cun pouco de axuda polos erros políticos en que incorreu o liderado opositor, xerou un descontento crecente no seo da poboación, incluído un amplo sector dos seguidores chavistas.

A situación xeral deveu en catástrofe: hiperinflación, caída alarmante do poder adquisitivo, deterioración crecente dos servizos (auga, electricidade, gas, combustible, saúde, internet, etc.), o aparello produtivo industrial, manufactureiro e agropecuario en quebra, escases de alimento, medicinas e de case todo, delincuencia e corrupción obscena.

O advenimiento dun novo liderado opositor e o relanzamento da Asemblea Nacional (AN, o parlamento venezolano), crearon as bases para a acción política e o deseño dunha axenda de traballo que xerou confianza e alimentou a esperanza dunha saída á crise.

A contundente convicción da inconstitucionalidade da Asemblea Nacional Constituínte (ANC), así como das eleccións presidenciais de maio pasado, co apoio nacional e internacional que xerou, permitiron ao novo Presidente da Asemblea Nacional expresar, con toda claridade, a condición de usurpación do poder por parte do presidente Maduro e a vontade de dar inicio a un proceso de transición política para substituílo.

Neste marco situacional, deuse a convocatoria a unha concentración popular este 23 de xaneiro, a cal constituíu unha manifestación de rexeitamento sen precedentes, ao actual goberno e ás súas desastrosas políticas.

Durante esa impresionante concentración, a cal se deu simultaneamente nas principais cidades do país, e quizais motivado por ela, o Presidente da AN asumiu publicamente, con argumentos baseados na Constitución Bolivariana, a condición de Presidente Interino.

As respostas non se fixeron esperar.

Polo bando oficial, o espurio Tribunal Supremo de Xustiza (TSJ), controlado polo goberno, declarou en desacato á AN e pediu ao Poder Público proceder a asignar as responsabilidades legais a que houber lugar; o Presidente maduro anunciou nun discurso público desde o Palacio de Miraflores, o rompimiento de relacións diplomáticas co goberno dos Estados Unidos de América do Norte e deu un prazo de 72 horas para a saída do país do persoal diplomático; ao mesmo tempo comezou a brutal represión contra os manifestantes, especialmente nos sectores populares que unha vez foron baluartes do chavismo, o saldo foi de 16 mortos e máis de 200 detidos, tamén houbo saqueos dalgúns negocios e ataques armados contra residencias, protagonizados por grupos mercenarios civís pero armados que actúan con defensores do goberno (os denominados "colectivos" ou "círculos bolivarianos").

Polo outro bando, varios países suramericanos e o propio goberno dos Estados Unidos de América do Norte, que antes recoñeceran a ilexitimidade da ANC e do presidente Maduro, recoñeceron agora a condición de "presidente interino" do deputado Juan Guaidó, actual Presidente da AN; tamén se produciu a ameaza por parte de os EE.UU. de considerar o uso da forza se o goberno de Maduro non rectificaba nas súas políticas e accións; pola súa banda a Unión Europea (UE) pronunciouse a favor dun proceso de transición que conduza a eleccións libres e cribles que restitúa a orde constitucional en Venezuela, expresou o seu apoio á AN e solicitado respecto aos dereitos civís, así como o cesamento da violencia oficial e a represión; xa para este momento varios países europeos han anunciado o seu recoñecemento ao presidente interino e o seu apoio á AN.

Como elemento adicional, pero non menos importante, fixéronse máis frecuentes as desercións de axentes de policía, tropas e suboficiais (unhas 6000 ata agora), así como os actos de rebeldía e insubordinación en distintos destacamentos das forzas armadas nacionais, especialmente da Garda Nacional Bolivariana que actuou como forza de choque responsable da represión oficial. Con todo, o alto mando militar segue expresándose a través do ministro da defensa, a favor do goberno.

Devandito isto, teño a percepción de que chegamos a un "punto de crebe" no proceso político. A oposición está, hoxe, unida ao redor do liderado indiscutible da AN e do Presidente Interino, aínda que aínda escóitanse as voces disidentes dos opositores que participaron complacientemente nas fraudulentas eleccións presidenciais de maio do 2018. 

O pobo expresou maioritaria e contundentemente o seu apoio á "folla de ruta" trazada para a transición democrática, e os signos de descomposición interna do goberno, son evidentes.

Trátase, entón, dunha conxuntura en que as alternativas son: VENCER ou SER DERROTADOS… non hai máis opcións!

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es