Non foi un día bo para o PSOE que sobrevivirá. Moito menos foino para Podemos, que non puido esconder a primeira das súas crise internas escenificada na abstención activa e encabuxada dos representantes de Esquerda Unida, os verdadeiros comunistas do Grupo. O certo é que entre todos fodéronlle, dito en quente, as vacacións ao Rey, que ha de volver convocar a todos os políticos para evacuar consultas, co que todo iso significa.

A Pedro Sánchez a decisión de Pablo Iglesias -a partir de agora tamén coñecido pola audiencia polo sobrenome de “Il Divo”- serviulle para pronunciar o primeiro discurso do seu xa indisimulable campaña electoral, en busca de nutrir ao seu grupo parlamentario dunha cifra máis relevante en número de deputados que lle aseguren, esta vez si, un nomeamento máis seguro que a que se viu obrigado a protagonizar neste día parece entender o que pasou, cando todo está moi claro: Os nosos políticos actuais, salvo honrosas excepcións, son moi malos porque se han malcriado no demasiado cómodo paraíso do Bipartidismo e das listas pechadas. Non saben pactar, e o que é peor, dialogan peor que o raposo e as galiñas nunha granxa. E así é imposible crear gobernos de coalición.

Vai resultar moi difícil en novembro recompoñer o escenario parlamentario que agora mesmo contemplamos. Cada partido ten unha folla de roteiro pre-definida, e por esas datas a moitos non lles vai a caer ben absterse ou votar a favor de calquera candidato, Esquerra ou PNV por exemplo. Logo está ver se a estratexia da intransixencia vai levar ás variadas familias de Podemos por diante ou ao mesmo Pablo Iglesias de volta á docencia universitaria, por non pensar que mesmo a Sánchez a xogada dunha nova convocatoria electoral pódelle resultar infrutuosa e ata hostil. Circunstancias as dúas que poderían situar a gobernabilidade en España no bucle do Día da Marmota que tanto temen os nosos socios europeos.

Non, non foi pois, un bo día para a Democracia española esta festividade do Apóstolo, mesmo para a dereita de toda a vida, especialmente para “Il Tonto” líder de Cidadáns, que co seu colega e rival “Il Divo” conseguiron , entre os dous, que a duración da lexislatura sexa efémera, co que todo iso supón para nosa moi deteriorada economía. Eles saberán o porqué das súas torpezas. Por certo, temos –tamén- uns mecenas empresariais aos que os partidos que subvencionan non lles fan nin maldito caso. Que tamén llo fagan mirar.