"Co acrónimo MGTOW (Men Going Their Own Way, ou 'homes que van ao seu') quere significar un fenómeno social orixinario das sociedades anglosaxoas promotoras da mercantilización persoal. Refírese a un tipo de homes xeralmente heterosexuais conectados ao seu cordón telemático e que elixiron unha filosofía e estilo de vida que evita as relacións románticas e, eventualmente, os compromisos legais de convivencia en parella. Os MGTOW (pronúnciese MIG-tau) son poyoyos persuadidos de que eles mesmos son quen ten que fixar soberanamente os seus obxectivos de vida. E, está claro, tales propósitos deben formularse sen interferencias exteriores femininas en nome dun liberalismo emancipador e autosuficiente. No que fai ás súas relacións persoais curmá por encima de calquera outra consideración o interese propio como norma instrumental de convivencia".

PlenodelCongresodelosDiputados 1

Así comezaba o artigo publicado nas páxinas deste diario dixital en marzo do ano pasado. Realizábanse entón observacións de corte sociolóxico respecto a unha difusa aversión de novo cuño cara ás mulleres. Os efectos de emulación destes MGTOW anglosaxóns estendéronse por todas as partes promocionando a cultura do éxito individualista e do 'espellismo da riqueza'. Como non podía ser menos, os procesos de automatización e dixitalización conformaron a formación de novas pautas civilizatorias. Así, os novos poyoyos maximizan nas súas estratexias ombliguístas todos os instrumentos e medios de (deas) comunicación dixital.

Permita o lector que, mutatis mutandis, esta segunda entrega adáptese a un enfoque máis politológico nun contexto presentista, cal é o relativo á investidura parlamentaria de Pedro Sánchez como presidente do goberno de España tras as eleccións do pasado 28 de abril. Poderá pensarse que as análises non son comparables, ou conmensurables na acepción refinada da investigación científica. Pero tómese iso como unha inocua licenza xornalística, salvadas as distancias entre os obxectos e suxeitos dos nosos comentarios.

Nosa primeira apostila incumbe a que ningún dos posibles aspirantes ao alto cargo executivo, e como líderes dos partidos con maior representación numérica na Cámara de Deputados, sexa muller: Abascal, Casado, Rivera, Sánchez ou Iglesias. Desde os tempos da Transición tras a morte do ditador Franco, ningunha muller foi presidenta do goberno. Todo eles foi representantes masculinos: Suárez, Calvo-Sotelo, González, Aznar, Rodríguez Zapatero, Rajoy e Sánchez, este último buscando ‘desesperadamente’ agora aquiescencia para as súas lexítimas aspiracións presidenciais. Bravíos ou non, todos foron machos á fronte das rendas do goberno de España.

Poderase argüir, e moi certo é, que a presenza das mulleres nos órganos executivos, lexislativos e, en menor medida, xudiciais, creceu exponencial no últimos corenta anos en España. Se tomamos como referente a Cámara de Deputados, debe subliñarse que o novo Congreso desta lexislatura é o de maior representación feminina con 164 mulleres deputadas. En porcentaxe supón o 46,8% dos escanos, alcanzando case a paridade por xénero, e superando o mínimo establecido pola chamada 'democracia paritaria'.

No mundo dos MGTOW adoitan rehuirse ás taimadas mulleres ás que subliminalmente --como pouco-- se considera mandonas. No caso da política española houberon vicepresidentas no goberno e líderes femininas con mando en praza, e cuxas opinións inflúen poderosamente nas declaracións mediáticas dos seus secretarios xerais ou presidentes de partido. Deixemos constancia, en calquera caso, que o ‘teito de cristal’ da presidenta española non se rompeu. Xa vai sendo hora para a presenza dunha hispana Golda Meir, Margaret Thatcher, Angela Merkel ou Michelle Bachelet na Moncloa, non lles parece?

'Bástome comigo mesmo', é a ilusión onanista intocable na filosofía MGTOW. Ilustracións e exemplos de tal enfoque abundan nos pousados e aburridos circunloquios negociadores para a próxima investidura que se nos anuncia pero que nunca parece chegar. As proclamas ou perlas cultivadas polos distintos protagonistas dunha negociación aparentemente imposible contribuíron a marcar o territorio para o seu eventual fracaso.

Así, por exemplo, os nostálxicos franquistas saben que a súa mensaxe electoral é refractario á sectaria --antipatriótica?-- esquerda. O seu líder. Santiago Abascal, propón non só derrogar a lei contra a violencia de xénero, senón que debe terse coidado cun feminismo que "… quérenos oprimir". Para Pablo Casado, presidente do PP, o seu partido ten credibilidade para falar de corrupción, porque é "… o noso aceno de identidade". Ou que a pesar de episodios como as tramas Gürtel ou Púnica asevérese que "… a nación española é un feito moral".

Non lle anda á zaga nas súas ocorrencias, Albert Rivera, para quen non lle gustaría vivir nun país que se dixese que é "… unha configuración de nacións". Pero quen tamén afirmaba en 2015 que "… non é irrenunciable a modificación da Constitución para contemplar a existencia de nacións en España". Un alento de positividade atopamos na palabras de Pedro Sánchez: "…Pode soar presuntuoso, pero doume conta de que me crezo nas situacións difíciles". Certamente necesitarase algo desas presuntuosidad para alcanzar un acordo con Pablo Iglesias, non vaia a aplicarlle este último a súa crenza de que a guillotina foi o "… acontecemento fundador da democracia". E é que 'descabezado' quedaría o líder do PSOE se o goberno de coalición/colaboración (son galgos ou podencos?) non alcanza o respaldo dos 173 deputados necesarios para a investidura.

Mal que lles pese, espérase dos 'poyoyos' MGTOW da política española que saian da súa egocéntrico cascarón vivencial. Se damos carta de natureza a antepoñer a soberanía das nosas decisións individuais polo mero autointerés do "ande eu quente e ría a xente", ninguén debería estrañarse que á volta deste xa sufocante verán confrontásemos a perspectiva de novas eleccións xerais. Tal escenario rexéitase insistentemente como o menos desexable en simples enquisas telefónicas ou en refinados estudos demoscópicos. E é que os electores se preguntan se mereceu a pena pasar dun bipartidismo (imperfecto, se se quere) a un multipartidismo máis representativo e plural, pero incapaz para a negociación e o acordo. Acórdanse Vds. da parábola da viaxe e as alforxas...?